Het is nu echt voorbij. Of was er eigenlijk zelfs helemaal niets om voorbij te laten gaan?
Ik zal jullie even updaten, ben vooral erg benieuwd naar mannelijke input...
Zoals ik al in mijn vorige blog schreef, kerst was voor mij de limit. Het heeft me heel erg gekwetst dat zij die dagen met hem heeft doorgebracht. Het was altijd heel gezellig met kerst, bij zijn familie en het feit dat hij dat met haar wil doorbrengen.... pfff...
Gisterochtend sprak ik zijn zusje en hoorde ik dus dat zij inderdaad 's avonds gekomen was, en hierom heeft hij onze dochter dus extra vroeg thuis gebracht. Nou, toen brak er echt iets in me. Ik probeerde hem al steeds te bellen, maar zijn telefoon stond uit, DUS vriendin was bij hem.
Gistermiddag was ze weggegaan en ja, hoor, hij belde mij direct. Om me te bedanken voor mijn kerstcadeautje (!). Hij wilde weten waarom ik zo stil was en ja, hoor, toen heb ik alles eruit gegooid. Maar dan ook alles. Dat ik het zo respectloos van hem vind om mij maar te laten wachten, dat hij me aan het lijntje gehouden heeft, dat hij zijn snol boven ons kind stelt, dat hij niet eerlijk is over het hoe en waarom hij met haar is, met heel veel vloeken en scheldwoorden in dit geheel. Hij riep dat hij het gewoon niet wist, hij wist niet wat hij voor haar voelde. Nou, wederom ontstak een vuur in mij. Hij zei tegen mij dat hij haar slechts terugnam om haar op een betere manier uit zijn leven te krijgen. Efficienter, zeg maar. Kortom, heb een hele poos lopen schelden en zelfs nog gedreigd haar wel eens te bellen en te vertellen wat voor vlees ze in de kuip heeft. Ga ik trouwens misschien ook echt nog wel een keer doen, maar daar denk ik nog even over na. Gesprek afgesloten met de afspraak voor vanavond om face to face te praten, ik wil hem in mijn gezicht horen zeggen wat hij hier nu mee wilde bereiken, en daarnaast afspraken maken over hoe we het in het vervolg met onze kleine doen. Dat vond hij natuurlijk al lang best, want als we elkaar zien, kan hij zijn charmes weer in de strijd gooien. Dus later dacht ik, nee, ik ga niet afspreken.
Heb hem een sms gestuurd dat het eigenlijk al niet meer hoeft, dat ik alles al heb gezegd en er voortaan ook naar zal handelen. Dat hij me nu zover heeft als hij zijn ex had en dat hij dat aan zichzelf te danken heeft. Met het verzoek mij voortaan met rust te laten en niet meer te bellen, ik hoef niets meer van hem te horen.
Meneer heeft vervolgens welgeteld 2 x kort gebeld, daarna hield het al op. Gemeen van me, maar zijn ex aanhalen in die sms staat gelijk aan laten doorschemeren dat hij zijn dochter wel eens zou kunnen kwijtraken nu. Ik weet het, hoor, echt gemeen, maar ik meen het ook niet. Gun mijn dochter een vader, ook al gun ik haar vader geen dochter. Maar mijn god, zelfs zo'n insinuatie zet hem niet aan eens moeite te gaan doen.
Vandaag was ik bij zijn moeder thuis vanwege omstandigheden en ja, hij was er ook. Het heeft me ongelooflijk veel verdriet gedaan, dit hele verhaal en ik kon wel janken toen ik hem zag. Heb hem genegeerd en hij heeft een paar keer een poging gedaan te vragen of we nog konden praten. Heb het afgewezen, er hoeft niet meer gepraat te worden. Daarna haalde hij aan dat we toch afspraken moeten maken over die kleine. Heb gezegd dat dat natuurlijk het enige is dat hem wat boeit en ben weggelopen. Daarna ging ik weg en wilde hij meelopen naar de auto. Heb ook dit afgewezen, wil hem niet spreken.
Maar vandaag ook de rest van de dag niets meer van hem gehoord. Dat hij nu niet meer om mij geeft, is me inmiddels wel duidelijk, hier is absoluut geen sprake van houden van. Maar dat hij ook niet eens wat meer moeite doet om onze band wat soepeler te maken in het bestwil van die kleine? Of sterker nog, dat hij niet blijft aanhouden om eerst eens te verifieren of ik hem uberhaupt ga blijven toestaan in het leven van die kleine??? Het is mij een raadsel. Het verdriet is op het moment niet te bevatten voor mij, ik eet niets, ik wil alleen maar in bed liggen en heb me nog nooit zo genaaid en gebruikt gevoeld.
Maar ga dit keer absoluut mijn poot stijf houden, dit keer is het zijn beurt om moeite te doen....
Eindelijk durf ik onder ogen te zijn wat ik al tijdenlang probeer te negeren: Hij houdt niet van mij! Hij houdt alleen van zichzelf!!!!