Hallo beste god-weet-hoe-ik-je-nu-nog-noemen-moet,

Een ex lijkt zo EXit, en dat wil ik niet dat je bent.

Een kennis lijkt alsof er deze voorbije 8 jaar niets gebeurd is tussen ons twee.

Een beste vriend weet ik niet of ik je nog kan noemen, laat staat een vriend, want vriendschap is gebaseerd op vertrouwen en dat heb ik niet meer in jou.

Hoe moet het nu verder met jou, met mij, ik durf niet zeggen ONS want dat is er niet meer. Heb je pijn? Loop je ook nog rond zoals een zombie van tijd tot tijd. Afvragend wat er of waarom het fout liep?

Ik heb vandaag zo'n moment, ik probeer er niet aan toe te geven, hoe is het in godsnaam mogelijk om zo'n moment na 8 maand breuk nog te hebben!! Ik was het die het überhaupt heeft gedaan gemaakt. En toch loop ik hier vandaag, 8 maand later, om 14.10, in mijn pyjama, met een deken rond me, gezicht en ogen knalrood en dikke tranen die van m'n wangen rollen.

Heb vannacht weer van je gedroomd, zoals het er de laatste twee weken bijna weer elke nacht aan toe gaat. Waarom begin ik nou net NU over je te dromen? Waarom nu? Wat is er met me aan de hand? In deze voorbije tijd was het de eerste twee maand dat ik zo frequent over je droomde, het laatste halfjaar verscheen je amper nog in een droom en nu, zoals bij hamerslag, daar ben je weer. Bijna elke nacht opnieuw. In mijn droom ben ik het ook al bewust dat we uit elkaar zijn. Ik duw je weg, je neemt me nog dichter en vaster in je armen. Ik zeg dat het niet mag, dit kan zo niet!! Je zegt dat we er al lang genoeg tegen vechten, dat dit niet gezond is om menselijke gevoelens te bannen, dat we moeten toegeven aan wat we voelen voor elkaar, dat we ons moeten leiden naar onze gevoelens. En daar heb je het weer, elke keer opnieuw, die kus. Waar ik elke keer opnieuw wil uitschreeuwen: DIT HOORT NIET ZO TE ZIJN!!!!!! Maar elke keer geef ik er weer aan toe.

En dan word men wakker...
En dan denk je...

Elke vorm van contact in deze 8 maand kwam van mij uit. Ik wou afspreken en dat wou je niet. Je hebt me laten staan voor een uur in de kou, alleen, bang, in het donker, je bent gewoon niet komen opdagen. Je wou weten wat ik wou vragen, anders had je geen reden om daar te staan. Als ik de reden niet meer kan zijn, wat maakt het dan uit of je er staat of niet? Ik wou met je praten, ik wou antwoorden, maar de hoofdreden was jou nog eens zien.

Als je al eens antwoord gaf op mijn sms'jes en mails, dan zei je dat ik diegene niet was die moest gaan. De rest kon vertrekken. Maar als ik je dan vraag waarom je gedaan hebt wat je hebt gedaan, terwijl ik je het 1000X gezegd hebt dat ik het niet wou en zou vertrekken als je het wel deed, dan kan je me geen antwoord geven, want je wou er wel iets mee bereiken, je wist gewoon niet wat.. Ik heb éénmaal toegegeven, dus gebruikte je mijn woorden tegen me: Jij zei dat het mocht, maar ik wist dat je het niet wou, daarom net heb ik het gedaan.

Je wist dat de kans erin zat dat ik zou vertrekken, dus ik geloof ergens niet in jouw zin: Jij was niet diegene die moest vertrekken.. Jij wist dat je iets wou bereiken met het hetgeen je gedaan hebt, je wist niet enkel wat.. Ik zal het je zeggen: Ik was PRECIES diegene die moest vertrekken, ook al wil je het niet aan jezelf toegeven of durf je me het uit lafheid gewoon niet zeggen. Nu zijn al je problemen opgelost. Ik was ALTIJD al het probleem. Ik was diegene die je elke dag opnieuw voor godweetwie moest verdedigen. Ik was diegene die altijd terugzonk in negativiteit en je haar er weer moest uittrekken. Ik was diegene die altijd weer jaloers werd als je weer met de rest uitwas en ik weer met volle stress mijn vrijdagavond bij het toilet doorbracht, zich afvragend hoe ver ze deze keer zouden gaan om ons uit elkaar te krijgen. En dan doe je zoiets? Je spreekt jezelf in zoveel verschillende dingen tegen dat ik je gewoon niet meer vertrouw. Je oude beloftes doen me niets meer, onze "gesprekken" na onze breuk geloof ik niet meer. Ik geloof gewoon niets meer van ons, ik geloof niet dat ik ooit IETS voor je betekent heb. Dus geloof me als ik zeg, ik was diegene die moest vertrekken want nu zijn al je problemen van de baan.

Ik was gewoon een stomme, domme meid die jouw mijn hart gegeven heeft. Ik was gewoon de grap van heel die groep, terwijl ik jou bleef aanbidden in alles wat je deed.

En vandaag de dag durf ik niemand meer vertrouwen, niet de vriendinnen van toen, niet de vriendinnen van nu, niet meer mijn "broerie", niemand meer.. Want de enige persoon die me toen nog iets van betekenis had, vond het leuker om mij een mes in mn hart te steken, en dan bijna alle schuld mijn schoenen in te schuiven, terwijl hij huppelend doorgaat met zijn leven en ik hier 8 maand later, in mijn pyjama, met knalrood hoofd en knalrode ogen nog steeds aan je denk.. Te bang om nog ooit iemand te vertrouwen, te bang om nog ooit iemand graag te zien..

Mijn beste god-weet-hoe-ik-je-moet-noemen,

...bedankt...