Erg lang verhaal hoor....

Ik ben 22. 2,5 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. We waren stapelverliefd en onafscheidelijk. Hij woonde praktisch bij mij ( en mijn moeder). We hadden een toekomst uitgestippeld , namen voor kinderen enz.
Af en toe hadden we wat minder tijd voor mekaar , omdat ik nog studeerde en hij onregelmatige uren had. ( werkte in de horeca ).
Na een jaar verhuisde mijn moeder. We mochten vrij de keuze maken : mee verhuizen of daar met z'n twee wonen (huurhuis )
Er waren wel wat problemen... Mijn vriend had financiële problemen , dus was het opletten geblazen dat ik hier niet mee voor moest opdraaien.
Mijn moeder vond dat we het er maar op moesten wagen.
Dat hebben we dan ook gedaan en iedereen was reuze blij voor ons.

Een paar maanden later begonnen de problemen. Hij kwam steeds later en later naar huis. Na weken vragen stellen , bleek dat hij verliefd was op een ander. Het was niet wederzijds , maar hij vond het beter onze relatie op te geven.
Ik was er kapot van , zag heel mijn toekomst in rook opgaan... Weken heb ik geprobeerd hem te doen inzien dat hij " ons " niet mocht opgeven. Hij was niet te overtuigen , dus uiteindelijk gaf ik het op.
Ik heb maanden erg diep in de put gezeten , maar was er uiteindelijk overheen... dacht ik.

Een half jaar later zag ik hem onverwacht terug. Ik had toen mijn leventje fijn in kannen en kruiken : huisje , hondje , goeie baan,... en voelde me super.
Tot ik heb dus terugzag met zijn nieuwe vriendin.
Ik stortte ter plekke in en schrok van mezelf , dat er nog zoveel onverwerkt verdriet in me zat.
Vanaf toen , miste ik hem vreselijk. We hebben er veel over gepraat. Het verdict was dan steeds dat we nog ontzettend van elkaar hielden , maar dat hij zijn nieuwe relatie een kans wou geven.
Dit was opnieuw een zware dobber , maar we zijn contact blijven houden en na een tijdje had ik het wel aanvaard.
Tot hij opeens weer begon te twijfelen. Hij miste mij vreselijk , al die kleine dingen die we samen hadden...
We hebben er toen nog is over gepraat en ik zei hem toen dat hij zijn energie in zijn nieuwe vriendin moest steken en niet in mij.
Maar we zijn onlosmakelijk verbonden met mekaar. We kennen mekaar door en door , en zochten bij moeilijkheden nog altijd steun bij elkaar.
Na acht maanden liep zijn relatie op de klippen. Hij zocht steun bij mij , zat er zo van in de put. Ik heb hem er zo goed mogelijk proberen bovenop te helpen , wat ook wel gelukt is.

Nu ongeveer drie maanden geleden liet hij opeens weer opvallend veel van zich horen. Hij miste mij. Ik was de enige die hem begreep , die band was zo sterk dat zou hij nergens meer vinden.
Ik had toen net iemand nieuw leren kennen en heb hem duidelijk gemaakt dat ik er altijd voor hem zou zijn , maar nu verder wou met mijn nieuwe vriend.
Hij aanvaardde dit en gunde mij mijn geluk , maar zei dat hij nu zijn grote liefde kwijt was en nog steeds hoopte met mij oud te worden. Daarna heeft hij me met rust gelaten.

Na een aantal weken , ging het niet meer goed tussen mijn vriend en mij. Ik ging steeds kleine dingen vergelijken , wat natuurlijk niet oké is , maar toch onbewust gebeurde het wel. Vorige week heb ik een einde aan de relatie gemaakt , omdat ik hem geen liefde kon geven en me bij de situatie totaal niet goed voelde.
Ik weet niet of die oorzaak ligt bij mijn verleden of gewoon omdat die nieuwe vriend niet de juiste was...

Momenteel voel ik me super in mijn eentje. Heb een heel druk leventje en ben perfect gelukkig , maar toch stel ik mezelf al twee jaar dezelfde vraag : Is hij ( ex ) toch de juiste ?? De band die we hebben is onverklaarbaar. We zijn zo op elkaar ingespeeld , kennen mekaar door en door.
Hoewel ik het niet mag denken , heb ik wel het gevoel dat we samen horen , ook al zegt mijn omgeving dat hij de grootste fout van mijn leven was. Ik ben het er totaal niet mee eens. Ik dacht dat ik het wel achter me kon laten , nu ik iemand anders had leren kennen. Die jongen was ook erg goed voor me , had alles voor me over , maar het werkte niet.

Ik ben het beu mezelf al jaren dezelfde vraag te stellen.. Ik ben ook bang om het eventueel nog eens te proberen. Ik zat zo ongelofelijk in de put en pas na een jaar was ik in staat me oprecht gelukkig te voelen. Maar anderzijds voel ik ook zo die warmte als ik aan hem denk. Volgens mij voel ik voor niemand ooit nog , wat ik met hem had en heb. Die samenhorigheid is zo ongelofelijk sterk... Maar ik ben ook bang...