Hallo ik zal me eerst een beetje voorstellen.
Ik 42 jaar oud en ttotse pappa van 2 meiden,ook dacht ik redelijk gelukkig getrouwd.
Tot 26 juli jl. toen mijn vrouw zij het is voorbij,de liefde is weg en t vlammetje is gedoofd.
Wij zijn nu bijna 24 jaar samen waarvan bijna 15 jaar getrouwd.
Wij hebben best een zwaar leven gehad doordat 1 van onze dochters mentaal beperkt is.
Mijn vrouw is daar vol voor gegaan met mijn support op de achtergrond doordat ik int. Chauffeur ben en dus weinig thuis.
Ik denk nu dat zij in de afgelopen 10 zo voor onze dochter gegaan is dat ze mij en onze andere dochter vergeten is.
Mede doordat de jongste in een instelling gekomen is is die band tussen hun beter geworden.
Echter bij mij voelde het toch niet lekker heb ik nu ontdekt.
Afgelopen april kwam er wat rust voor haar omdat we eindelijk de goeie plek voor onze meid dachten te hebben gevonden.
Toen kwam ze naar me toe en zei ik twijfel aan ons en aan het leven,is dit het nu in het leven?
Dat was erg schrikken en pijnlijk en voor mij niet makkelijk te verwerken.
Ze zei geef me tijd en ruimte en dat heb ik zoveel mogelijk gegeven.
Na 4 maanden zei ze dat het klaar was terwijl ik er alles aangedaan heb om ervoor te vechten.
Zei is extreem gaan leven verl afgevalken en sporten en meer dingen die ze nooit deed en nu wel kwa intiem.
Ik sta nu op plaats 99999999 voor haar en ze zegt dat ze me gunt dat ik straks mn leven weer op kan pakken.
Ik ben echter vorige week ziek naar huis gegaan ervan heb door dingen te proberen er nog voor te vechten maar er komt niks terug.
Ik zit nu met veel emoties die ik niet kan plaatsen/verwerken.
Voel me verdrietig en heb pijn in mijn hart en continu brand het achter mijn ogen.
Ben intussen ook 16 kilo afgevallen en slapen doe ik nauwelijks.
We zijn intussen aan mediaton begonnen en dat is zwaar.
Ook moeten we voorlopig nog bij elkaar blijven wonen ivm koophuis ik werk zei geen inkomen.
Ook daar komt mijn boosheid vandaan want ze wil geen werk zoeken leeft alsof er niks aan de hand is en ik moet betalen.
Waar kan ik terecht met mijn gevoelens?
Familie doet zn best maar heb ik niet veel.
Misschien toch naar een psycholoog?
In mijn verstand weet ik het is voorbij maar mijn hart zegt dit is jouw vrouw,maatje,minnaar en nog veel meer.
We slapen nu ook al sinds zaterdag apart en mijn gevoel van eenzaamheid wordt alleen maar groter.
Ook komt mijn vakantie eraan en weet gewoon niet wat te doen.
Wie heeft er tips voor mij?
Ik zal proberen een wekelijkse update te houden en misschien wel korter.
Ik hoop dat hier wijze mensen zijn die mij kunnen adviseren.
Bedankt alvast allemaal.