Via een vriend van mij ben ik op deze site terecht gekomen. Hij is nu alweer een jaar vrijgezel, maar zei tegen me dat hij er veel aan heeft gehad door zijn verhaal hier kwijt te kunnen. Gewoon om het lekker van je af te kunnen schrijven, en dat er anderen zijn die je kunnen begrijpen. Na veel van jullie blogs gelezen te hebben, waag ik me nu na een paar dagen ook om "mijn" verhaal te doen.

Ik ben sinds een maand of vier, vijf weer vrijgezel na een relatie van zes jaar. Ik ben 24 en zij wordt over een paar dagen 21. Ik dacht dat het na al die tijd (ondanks ruzies en dergelijke) toch wel goed zat, in iedere relatie zijn er wel ruzies of bepaalde irritaties, maar worden besproken en daar wordt aan gewerkt. Maarja. We waren dus bij elkaar sinds mijn 18e en haar 15e en waren helemaal gek op elkaar. Ze woonde lekker dichtbij, kon er op het fietsje naar toe en hadden eigenlijk altijd de grootste lol met elkaar.

In die zes jaar hebben we ons eigenlijk ieder jaar meer en meer teruggetrokken uit het sociale leven. We gingen nooit meer samen stappen, hadden bijna geen vrienden meer over en waren helemaal op elkaar aangewezen. Dat is eigenlijk tot het 5e jaar van onze relatie prima gegaan. Zij hield van mij en ik van haar, we hadden niemand anders nodig dan elkaar. In dat jaar waren we ook al bezig over samenwonen en kinderen (in de toekomst), we waren immers al zolang samen en het zat goed. Ik zit momenteel op afstudeerstage en werk daarnaast ontzettend veel. Zij werkt nu al twee jaar. Omdat ik dacht dat onze plannen om samen te wonen serieus waren, had ik ons ingeschreven bij de woningbouw vereniging en heb ik in de loop der jaren ontzettend veel geld gespaard voor de uitzet en dergelijke.

Mijn relatie met haar ouders is nooit optimaal geweest, maar dat hebben we vijf jaar lang kunnen verbloemen door normaal tegen elkaar te doen als we bij elkaar waren. Mijn ex is echter ontzettend gevoelig voor de mening van anderen. Ze had er zulke moeite mee dat haar ouders mij niet zo mochten, iedere keer als ik er niet bij was kreeg ze een stortvloed aan nadelen over mij te horen. Nadat ik dit te horen heb gekregen, vroeg ik hoe zij er mee om ging. Ze antwoordde dat ze het gewoon aanhoorde en er verder niks mee deed. Dat deed me pijn, want of je het nu eens bent of niet, ik zou het niet prettig vinden als iemand constant zo bezig is over mijn partner. Ik heb me vaak in moeten houden als ik ze daarna weer onder ogen kwam en dat merkte ze.

Iedere keer als we op verjaardagsfeestjes of dergelijke waren ging het er over. Wat? Samenwonen? Meid, je bent 20, je moet op stap, genieten van het leven. Je bent nog jong. En daar zat ik dan langs... En zij zei niks. Daar had ik erg veel moeite mee. Sindsdien is het eigenlijk bergafwaarts gegaan met onze relatie. Dat ik er moeite mee had, leek er niks te schelen, want zij zat overal tussenin, het was juist erg voor haar. En dat was ook. Maar voor mij was het ook bepaald niet leuk. Tuurlijk heb ik geregeld mijn frustraties tegen haar geuit, en ik snap heel goed dat het toch haar ouders zijn, maar je laat dat toch niet keer op keer gebeuren.

Onze gehele relatie is ze zo ontzettend op zoek geweest naar bevestiging. Of ze nog mooi was. Of ze nog lief was. Of ik nog van haar hield. Of ik niet vreemd zou gaan. Of ik niet bij haar weg zou gaan. Ze leek er zo bang voor te zijn. Ze controleerde mijn telefoon, als mijn prullenbak op de laptop vol was, keek ze of geen porno of dergelijke had bekeken. Maar ik slikte het. Ik hield van haar. Nog steeds, denk ik.

Maar het afgelopen jaar trok ze langzaamaan steeds meer bij me weg. Ze verkoos plannen met haar familie boven plannen met mij ofmijn familie, ook al stonden deze al geruime tijd vast. Kerst, Sinterklaas was altijd vaste prik bij haar thuis, want dat vonden haar ouders noodzakelijk. Dat gebeurde voortaan zo vaak (het afzeggen van onze plannen) dat ik er niet meer tegen kon en het haar heb gezegd. Ze vond dat ik zeurde en me niet zo moest aanstellen. Toen heb ik heel kinderachtig de kont tegen de krib in gegooid. Mijn plannen waren nooit goed en ze wou altijd alleen maar doen wat zij wou, en daar ben ik heel kinderachtig niet meer in meegegaan. Met als gevolg een hoop ruzie. Daar heb ik ontzettend veel spijt van, maar kan het niet meer terugdraaien.

Echter is het afgelopen carnaval echt mis gegaan. Daar kwam ze allemaal oude vriendinnen tegen die haar constant "degelijk" en "saai" noemde omdat ze alleen nog maar bij mij was en nooit meer op stap ging. De weekenden daaropvolgend ging ze steeds vaker op stap. Tot laat. Liet ze niks weten. De hele avond niet. Zou ze bellen als ze thuis was, ook niks... Een paar weken later ging ik met een stel vrienden naar een concert in amsterdam. Het was werkelijk oorlog tussen ons. Ze was er heilig van overtuigd dat ik daarheen was om wijven te versieren en met iedereen te neuken. Dat sloeg dus werkelijk nergens op. Afijn, toch weer bijgelegd. Maar zo gebeurde dat in die 2, 3 maanden na carnaval steeds vaker tot ik uiteindelijk op een vrijdagavond bij haar kwam.

We zaten boven TV te kijken en toen zei ze: we moeten praten. Ik wist al hoe laat het was. Ze zei dat ze niks meer voor me voelde en het uitmaakte. Een paar dagen later kwam ik een "vriendin" van haar tegen in de trein en ze liet me een whatsapp gesprek tussen hun lezen. Ik was een loser... Ik wilde nooit ergens heen. Ze wilde weer opstap. Nieuwe vriendinnen maken. Kijken hoe goed ze nog in de markt lag. En ik moest maar moven, want ik hield haar tegen.

Dat heeft me ontzettend veel pijn gedaan. Misschien nog wel meer als het moment dat het uitging zelf. Hoe kan een relatie van zes jaar tijd, die vijf jaar echt heel goed was in 1 jaar tijd zoveel veranderen. Is ze dan zo beïnvloedbaar door buitenstaanders. Ben ik dan zo "gewoon" voor haar geworden, dat ze het belangrijker vond wat anderen van haar dachten dan wat ik van haar vond. Waar zij altijd zo bang voor is geweest, dat ik haar zou verlaten, heeft ze nu bij mij gedaan. Ik heb me moeten uitschrijven voor een huis, ik heb onze (al betaalde) vakantie moeten annuleren, ik heb al onze spulletjes weg moeten doen. Al onze foto's, lieve kaartjes van haar, etcetera. 75% van mijn spullen of plekken hebben met haar te maken. Mijn hele garderobe heb ik met haar uitgekozen, we hebben uren in mijn bed doorgebracht, de rest van mijn spullen kocht ik waar zij bij was, overal waar ik in dit dorp kom zijn onze plekken. Iedere dag op weg naar school fiets ik langs haar werk (een omweg is te gek voor woorden en scheelt me veel tijd).

Ik dacht dat ik het losgelaten had. Tot twee weken terug ging het erg goed. Ik heb weer nieuwe vrienden. Ik heb een paar keer gedate, maar dat is niks geworden. Maar nu lag ik dus twee weken terug in bed te denken aan het moment waar het nu is misgegaan. Alles kwam weer terug. Ik had altijd gedacht dat het wel goed zou komen als we eenmaal op onszelf zaten. Dan waren wij samen en konden we samen de wereld aan. Ze heeft een deel van d'r jeugd moeten missen, inderdaad, maar ik had niet verwacht dat ze mij daarvoor opzij zou zetten. Dat ze zo egoïstisch is. Ze heeft inmiddels een nieuwe vriend. Vast en zeker zal ie veel beter bij haar passen dan ik, zal ze zeggen (altijd in het begin).

Ik heb alle plussen en minnen tegen elkaar weggestreept de laatste weken... Maar ik hou nog steeds van haar. Maar toch heb ik het gevoel alsof ik aan het lijntje ben gehouden. Dat ik haar voor haar kon zijn, tot het moment dat ze andere, nieuwe mensen om haar heen had. Op dat moment, kon ik weg...

Pijn.