Ik vind het helemaal niet triets, snap best dta je het nu echt nodig hebt iemand bij je in huis te hebben. Als ik op kamers zou wonen zou ik denk ik ook weer een paar weken bij mn ouders blijven, ik heb zo'n steun aan ze gehad de eerste week! de huilbuien, niet in dat vervloekte bed wilen slapen, eeuwig blijven ijsberen, alle moed verliezen, je zo alleen voelen. Vooral dat alleen voelen! Ook ik ben zo bang om alleen te zijn, niet omdat het wennen is na 'zoveel jaren weer alleen te zijn' want ik had 8 maanden met hem. Maar toch, vanaf mn 16e tot nu, bijna 19, heb ik 2 vriendjes gehad en ben in totaal niet langer dan 2 maandne vrijgezel geweest. Toen ik het uit maakte met 'nummer 1' had ik al van 'nummer 2' de bevestiging dat ie me meer dan leuk vond. En nu is nummer 2 dus weggevallen, maar geen nummer 3...
En dat is er wat zo leeg voelt bij mij, niemand om iets nieuws mee op te bouwen, geen vakantie plannen kunnen maken met iemand, lege weekenden. Helemaal op mezelf aangewezen. Ga je eigen leven maar eens invulling geven, zei hij toen hij het vorige week zondag uitmaakte, leef maar eens voor jezelf in plaats van voor je vriend. En dat is ook de harde waarheid, dat kan ik niet. Ik moet leven voor een persoon, een doel, dat geeft me houvast. Ik ben iemand met erg weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde, haalde mn voldoening uit het feit dat mn vriend gelukkig was met mij. Maar ben ikzelf gelukkig? ....nee, zegt een stemmetje me.... en het is waar...
We moeten zelf invulling in ons eigen leven maken om de leegte op te vullen denk ik...