Gisteren heb ik alle fotolijstjes verwijderd van ons tweeen, dat was het
laatste zichtbare van ons samenzijn. Ik heb het mijn moeder moeten beloven.
Ten eerste voor mezelf en ten tweede omdat de ex van mijn ex gister op
bezoek zou komen en haar dochtertje heeft het na hun breuk erg lastig
gehad.

Alle sporen uitgewist dus. Nu overvalt me continu die leegte en eenzaamheid.
Ik weet niet goed hoe ik hier mee moet omgaan, ik doe mijn uiterste best
om andere dingen te blijven doen. Vandaag was ik naar een winkel met woon-
accessoires geweest waar ik voor het laatst met hem ben geweest. Ik werd
daar echt doodziek van verdriet. Mijn maag keerde om en werd misselijk
van het verlangen om daar met hem te lopen.

Overal zie je mensen verliefd zijn, hand in hand lopen, liefdevol over
hun partner praten en ik zit midden in de zomer, op een supermooie dag
een beetje eenzaam te wezen. Ik baal zo gigantisch hoe alles is gelopen!

Soms slaan mijn gedachten op hol en zou ik willen dat ik gewoon vrienden
met hem was gebleven. Dat ik helemaal geen relatie met hem was begonnen.
Dit voelt een beetje als verraad ten opzichte van de intense relatie die
wij hebben gekend. Maar deze pijn is bijna ondraaglijk. Niemand kan wat
voor je doen, behalve luisteren als je voor de tienduizendste keer je
hart uitstort.

Waarom kan je die liefde niet met één ruk, als een pleister van je arm,
uit je hart rukken? Dan doet het heel eventjes pijn maar daarna niet meer.
Waarom duurt het zolang voordat je aan je verleden met hem kan terug-
denken met een glimlach en niet met een intense pijn in je hartstreek?