bah, wat is dit toch een *** gevoel. Met de dagen die verstrijken lijkt het alleen maar weer erger te worden. Pfff jaa rationeel is alles makkelijk te benoemen; het is goed zo, het wordt beter, alles veranderd weer, betere dagen komen. En ik geloof dat ook wel ergens hoor, maar er midden inzitten en erdoorheen gaan is zoo pijnlijk!

Mn lichaam is ook echt weer uitgeput door de stress en de malende gedachten. En vandaag voel ik me heel eenzaam. Omdat er gwn niet veel uit mn handen komt en alle prikkels van mensen en buiten nu ff teveel zijn. Ik ben moe.
Voel me echt in een soort gevangenis.
Gelukkig zorg ik wel goed voor mezelf, zorg dat ik mezelf goed voed en hup elke dag even naar buiten al is het maar voor een wandeling. Maar feestjes of veel mensen trek ik nu echt niet.
Het is weer even stap voor stap, elke dag even overleven, eerst zorgen dat mn lichaam rustig wordt en de stress wat verdwijnt.

Het stomme is dat ik dit vorig jaar ook heb meegemaakt, alleen toen kwamen we weer samen na 4 maanden.
Nu voelt het echt anders, we zijn echt aan het loslaten en dat geeft me echt een gevoel van onmacht, stress, paniek en angst. Ik wens dat ik iig wat minder moe ben aankomende dagen zodat ik iig mn gewone ritme een beetje kan oppakken. Dan deal ik daarnaast wel met het verdriet, maar nu is het echt even overlevingsstand en echt eenzaamheid.