Voor het eerst voel ik mij echt eenzaam. Ik heb dit eigenlijk nog nooit eerder zo ervaren. Mijn eerste echte liefdesverdriet was er meer een van "had ik het anders moeten doen en heb ik het aan mezelf te danken?" En dat is nu zo anders gezien de situatie.

In plaats daarvan voel ik veel gemis, of nee... Ik voel eenzaamheid. Snachts word ik wakker en krijg zo,n heimwee gevoel, daar vergelijk ik het altijd mee. Ik mis echt iemand om me heen, iemand die me steunt, iemand die zijn leven wil delen met mij. Ik ben echt niet gemaakt om alleen te zijn en ik kan ook niet wachten tot ik weer verliefd word.

Het contact met mijn ouders verloopt voor het eerst in mijn leven echt moeizaam en dat komt mede door dit liefdesverdriet. We begrijpen elkaar gewoon niet. Ook heb ik niet echt een vriendin waar ik mijn diepste geheimen mee deel. En mijn twee broers zijn opgeslokt in hun eigen relaties en vriendenkringen. Misschien dat ik daarom op mijn werk zoveel waarde hecht aan het contact met het team.

Het contact met hem is weer (tijdelijk?) verbroken omdat hij telkens opnieuw probeerde en hij me uiteindelijk toch weer een hele gemene trap nagaf. Ik verloor mijn controle en schold hem kornuit waarna ik zei dat ik hem nooit meer wilde spreken en helemaal klaar was met zijn gedrag. Ikvoel me zo boos, ook op mezelf, iedere keer diemtrapnna terwijl ik die echt niet verdien. Pf, eikel (sorry hoor).

Ik weet het gewoon even niet meer maar ook deze fase zal wel weer zakken...