Sterke, lieve, vrolijke Claudia....

Ben jij niet gewoon helemaal moe en op, en jezelf een beetje voorbij aan het rennen? Heeft hij toch grotere impact gehad, en heb jij eventjes wat tijd nodig om de zaak te verwerken? Ben je toch met wat grotere verwachtingen en plannen er aan begonnen, en is de teleurstelling toch ietsje groter?

Meissie, gun jezelf de tijd hoor... Soms is er verdriet, en moet je dat verwerken. En dat kost energie. En tijd. En dat gaat met toppen en dalen..... En zondagavond.... das dan een dal, he......

Heel veel liefs
Waterman

Het komt goed schatje!
Het is ook zó klote allemaal....... maar het gaat voorbij!!

( wilde er ook graag een plaatje bij plakken, maar dat lukt me steeds niet )
op dat plaatje stond in ieder geval de volgende tekst:

Be Strong Now Because Things Will Get Better! It Might Be Stormy Now But It Can't Rain Forever!

Het kost mij momenteel echt ontzettend veel energie allemaal, het heeft niet alleen maar met hem te maken. Het is even alles wat eruit komt, dingen waarvan ik dacht ze een plekje te hebben gegeven maar nu blijkt dat ik dat toch niet heb gedaan.

Ik zie er tegen op om na het werk naar huis te gaan en weer alleen thuis te zitten, zit ze hoor.. jonge vrouw van 29 jaar, in de bloei van haar leven alleen op de bank met haar 3 katten. De eeuwige vrijgezel, het kattenvrouwtje.. ja die grappen krijg ik naar mij toe gegooid van vrienden. Omdat ze mij willen op vrolijken, ze doen me er meer kwaad mee dan goed. Vrienden die klagen tegen mij over kleine dingen in hun leven, oké ze moeten hun verhaal ook aan mij kwijt kunnen en ik probeer oprecht goed te luisteren en adviezen te geven. Maar pfff, ik heb er zó geen zin in! Dan zijn ze klaar met hun gal te spuwen en dan krijg ik wéér over mij heen dat ik die "klootzak" "nietsnut" "die onvolwassen" moet vergeten, maar niemand zal aan mij vragen hoe het nou met mij gaat?

Dan hebben we ook nog zoiets als eten.. normaal vind ik koken ontzettend leuk om te doen maar nu vind ik het vreselijk. Dan wordt het maar iets makkelijks en na 3 happen hoef ik al niet meer. Ik heb continu een vol gevoel in mijn buik. Ik moet mijzelf dwingen te eten.. en als ik dan eet dan is het eerder een zak chips.

Gisteravond zit ik weer als een klein kind te huilen, uren lang.. dan ga je naar bed.. alleen en huil ik daar weer verder. Loop er als een zombie bij en dan niet te spreken over mijn ogen, kermit de kikker is er niets bij.

Liefs kiki

Krachtige zin in dit liedje:
I'll do it on my own! With no one by my side.. through these lows and highs..

Yes i WILL!

herkenbaar Claudia, ben 33 en nu alweer een jaar alleen maar ik heb af en toe ook nog van die buien. Het zijn bij mij alleen nog maar buien gelukkig. Afgelopen weekend had ik er weer een. Donderdag en vrijdag wat ziekig, keelpijn, niet lekker in mijn vel. Donderdag de hele dag in bed gebleven, ik voelde me zooooo zielig en alleen ineens. Het gevoel van verdomme waarom steunt mij niemand, waarom zit hier niemand naast me nu, waarom moet ik me nou weer naar de supermarkt slepen en zet er niemand een lekker kopje thee voor me. Ik had op vrijdagavond een helemaal leeg weekend voor de boeg, de afspraak die ik had - ik zou ergens een test gaan maken - had ik al afgezegd omdat ik me niet lekker voelde, uit voorzorg. Ik had ook een beetje ijldromen, kon niet slapen, lag te piekeren.

Ik heb soms nog zulke weekends, je wilt weg, je bent onrustig, je voelt je niet lekker in je eentje, maar je hebt ook geen zin om gezelschap op te gaan zoeken. Dan weet ik dat ik heel veel dingen wil gaan doen, soms ook moet doen voor mijn eigen bedrijfje maar heb er de fut niet voor, er komt niks uit mijn handen, daardoor word ik nog ellendiger en in het ergste geval ga ik zitten somberen en denk ik: ik vind nooit iemand, ik blijf voor altijd alleen, ik word langzaam ouder, mijn mooiste jaren gaan voorbij en het wordt alleen maar slechter...

Het beste voor mij is dit soort irrationele gedachten meteen een halt toe te roepen, er niet in door te blijven gaan en actief wat te gaan doen, het liefst toch met anderen. Ook al loop ik dan soms te wandelen en vind ik het dan juist weer confronterend want het lijkt dan wel of iedereen samen is, met familie, met vrienden, met een partner. Mijn familie woont ver weg en mijn vrienden hebben ook niet altijd tijd. Dus ook dit weekend heb ik het toch volgepland, ook al voelde ik me niet top, met twee activiteiten van NMLK, wat Schorpioen ook al noemde. En uiteindelijk toch een topweekend gehad.