We zijn weer een week verder, deze dagen heb ik ervaren als de afgelopen 6 andere weken die ik als een hel heb ervaren. Nog steeds iedere dag in afwachting van een sms, email of telefoontje tegen beter weten in. Ik kan haar gewoon niet loslaten, iedere dag spookt ze meer dan mij lief is, door mijn hoofd, iedere weg die ik bewandel in de buurt zitten vol met herinneringen, wordt er elke dag mee geconfronteerd. Het feit dat de relatie is verbroken, zonder enige aanwijsbare, reden vreet me van binnen kapot. De kracht die ik had om vol te blijven houden en haar niet met een sms of email lastig te vallen brokkelt af. Staan er nu al een aantal in mijn concepten, die klaar staan om te verzenden. Het is niet alleen het feit dat ik haar mis, maar ben ook gewoon bezorgt om haar, want zoals iedereen hier, geef ik nog ontzettend om haar.

Wat altijd mijn een van mijn beste eigenschappen is geweest, mijn doorzettingsvermogen en strijdlust en dan voornamelijk in de liefde, ervaar ik nu als mijn grootste zwakte. Vecht tegen een onzichtbare vijand maar wil niet opgeven, dat komt niet voor in mijn gestel. Ik probeer het te accepteren maar kan er met mijn hoofd niet bij, dat in deze prille fase die wij achter de rug hebben gehad, zonder veel problemen en veel plezier en dat ik als een droom heb ervaren, ineens weg is, en dan doel ik voornamelijk op het gevoel dat wederzijds was. Het gekke is dat ik niet eens gefrustreerd ben of boos, ik weet dat ze er niets aan kan doen, dat ze zo wispelturig is en dat nare dingen uit het verleden haar zo hebben gemaakt, daar kan ik wel boos om worden.

Heb het deze week meer dan ooit met mensen gedeeld, een goede vriend van mij weet precies wat ik doormaak, voelt mij goed aan en van andere mensen heb ik soms de indruk dat ze helemaal niet weten hoe dit voelt en hoe ik dit allemaal ervaar. Alsof er een schakelaar in het hoofd zit die je aan en uit kan zetten, zo werkt het helaas niet,er is nog steeds niets, zoals een fictief verhaal zoals je in de film Eternal sunshine of the spotless mind kan zien, namelijk het wissen van je herinneringen .

Ik heb sinds een half jaar nu eenmaal te maken met de wet van Murphy. Echt alles wat ik had, zie ik als water door mijn vingers wegstromen. Verbroken relatie na 7 jaar, huis te koop moeten zetten met het gevolg dat ik een behoorlijke restschuld ga overhouden als ik het huis verkoop, auto weg moeten doen, toen een gigantisch lichtpunt in november waar ik heel veel kracht en energie uit heb weten te putten, het mij weer een doel in het leven gaf, na alle teleurstelling die ik die maanden ervoor heb ervaren.

Wilde weer vechten, alles op de rit terug zetten. Toen ineens eind januari het helemaal fout ging, eerst de breuk waar ik zo ontzettend veel pijn en verdriet van heb, en een paar dagen later het faillissement van mijn werkgever. Dat is gewoon teveel gebleken achteraf. Dus zit nu ook als een waanzinnige te zoeken naar werk want dat geeft ook weer enige afleiding al weet ik dat ik enorme problemen heb om mij ergens op te focussen en concentreren. Afleiding zoek ik genoeg, maar het begint weer van voor af aan, als ik dit huis binnen stap, en dan is het gevoel dat dan een beetje in mijn achterhoofd rond dwaalt er ineens weer.

Ik luister veel muziek, maar is maar weinig wat mij weet te raken of wat mijn gevoel een beetje kan weergeven, enige wat dicht in de buurt komt zijn de waanzinnige mooie maar ook droevige klanken van een band als Arcana , zal niet iedereen zijn "cup of tea" zijn, maar ik heb nu eenmaal de voorkeur voor muziek, in deze fase, waarin woorden overbodig zijn en ik me het liefst laat meeslepen in atmosferische muziek. Zeker nu het weer weekend is, het grijs en grauw buiten is en ik mij geen raad weet wat ik moet doen.

Tijd heelt alle wonden, is iets wat ik hier enorm veel lees, maar weet wel dat dit een enorme grote krater in mijn ziel zal achterlaten. Je komt er ook sterker uit is ook een term die ik veel tegen kom. Weet niet of dit mij sterker zal maken, ben alleen maar bang voor de toekomst geworden, bang voor de liefde, bang dat dit gevoel wel eens heel lang invloed zou kunnen hebben op de rest van mijn leven. Voel de kracht in mijn lijf afnemen, zit in een vicieuze cirkel die ik niet kan doorbreken, helaas hangt het leven teveel af van toevalligheden. Maar goed, we blijven maar doorgaan. Hoop dat ik binnenkort weer iets positiever tegen de zaken aan kijkt, maar zolang ik eigenlijk niet weet waarom ik geen deel meer kan uitmaken van haar leven blijf ik door modderen. Luctor et Emergo