Mijn relatie heeft slechts 2 maanden geduurd. Maar mijn God, wat was die intens. We waren zo ontzettend smoorverliefd en ik was er zó van overtuigd dat ze het was. Helaas, X. heeft een paar weken geleden een punt achter de relatie gezet. Het was te complex voor haar, haar hoofd te vol met dingen uit het verleden. Nog niet los van haar ex met wie ze 6,5 jaar een relatie achter de rug had. Haar ex was een buitenlandse man met wie ze ook in dat betreffende land heeft gewoond. Begin februari kwam ze terug naar Nederland en 1,5 maand later werd ze verliefd op mij. Was het de klassieke fout die veel van ons maken? Was het een vlucht? Ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat ik verrek van liefdesverdriet. Ik kan niet zonder haar maar merk aan alles dat het definitief over is. Ik had nog hoop omdat X. contact bleef zoeken maar vanmiddag heeft ze me gemaild dat ze haar spullen op wil komen halen. Zo definitief! Haar laatste woorden in het mailtje waren: "heb het goed en hou het goed", nou... dan weet je het wel! Veel van mijn vrienden reageren in de trant van: "zo'n drama is het nou ook weer niet, als het nou jaren had geduurd maar het was slechts 2 maanden". Misschien hebben ze gelijk maar ik was zo, zo, zo smoorverliefd.

Hieronder een prachtig gedicht van Ed Hoornik genaamd "Een Vrouw Beminnen", het geeft precies weer wat ik voel.

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen,
weggerukt worden uit dit aards bestaan,
als bliksems in elkanders zielen slaan,
te zamen liggen, luisteren en dromen,
meewiegen met de nachtelijke bomen,
elkander kussen en elkander slaan,
elkaar een oogwenk naar het leven staan,
ondergaan en verwonderd bovenkomen.

`Slaap je al?' vraag ik, maar zij antwoordt niet;
woordeloos liggen we aan elkaar te denken:
twee zielen tot de rand toe vol verdriet.

Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken,
vlak bij de sterren, die betoovrend wenken.
't Is of ik dood ben en haar achterliet.