een verboden liefde: wie heeft er ervaring mee

afbeelding van gnoe2

Hey,
hoe ga je om met een verboden liefde die je niet kunt ontwijken.

collega's, beide getrouwd en een gezin maar wederzijds verliefd geworden (ongeveer nu 4 jaar geleden). van werk veranderen is geen optie dus we zien elkaar iedere werkdag. elkaar negeren is geen optie want dan voelen we ons beide zo slecht. fysieks is er niets gebeurd, want dat kan en dat mag niet. maar toch weten we dat we elkaar graag zien maar dat we onze gezinnen niet kunnen verlaten.
wie heeft er ervaring met ldvd van een verboden of onmogelijke liefde en hoe hebben jullie dit opgelost.

afbeelding van hortensia

@gnoe2

Liefde kan soms je leven zo ingewikkeld maken...
In wat je schrijft waarom het allemaal niet mogelijk is en het als een onmogelijke liefde beschouwt dan kun je mss jezelf de vraag stellen , maar wat zegt mijn gevoel ? Wil ik liever verder mijn leven delen met deze vrouw of is het ook een beetje de spanning op de werkvloer als een soort van "daar ook iemand te hebben "die je (werk) dag kleurt.
Het enigszins ook verslavend spannend kan zijn en als je dat kwijt raakt op je werk de wereld daar er ineens veel minder leuk gaat uitzien. Dat is denk ik ook het klote van een "relatie "met een collega .
Het gras lijkt vaak groener aan de overkant.
Ik vraag me af hoe voel jij je als je thuis bent ? dwalen je gedachten constant af naar haar of kun je ten volle genieten van je partner zonder in een deprimerende bui te raken tijdens het weekend omdat je zo graag bij de ander wilt zijn....
Wordt je geirriteerd thuis ?
Zoek je uitvluchten om in het weekend of vakanties ook je collega te kunnen zien of te contacten? en als dat niet gaat kun jij je daar makkelijk over heen zetten.
Is het je waard om alles op te geven ter wille van haar ...is het zo heftig dat je dat er voor over hebt , heb je die gedachten wel eens door je heen laten gaan? en zou zij dat ook kunnen of ben jij straks alles kwijt en kiest zij toch voor haar gezin. Want jullie moeten er wel beide even sterk instaan anders ben ik bang dat het veel mensen heel veel verdriet gaat brengen.
Soms is het moeilijk om te zeggen volg je gevoel met daaraan gekoppeld wat is wijsheid .....

afbeelding van hortensia

@gnoe2

#edit

afbeelding van gnoe2

ja dit houdt me nu al een

ja dit houdt me nu al een paar jaar bezig. ik denk zeer veel aan haar in de weekend en in de vakanties. maar het is niet dat ik daar depri van ben. nee, ik voel me nog wel gelukkig thuis maar als ik haar zie voel ik me extra gelukkig. de vakanties zijn het moeilijkste: dan heb ik altijd een emotioneel probleem als ik ze een paar weken niet hoor of zie. we weten ook dat we geen contact mogen zoeken buiten het werk om: geen mails, geen berichtjes, niets. en dat maakt het zo moeilijk. ook die gedachten aan haar: hoe kan ik ze uit mijn gedachtes toveren?

afbeelding van Micarus

Nou beste Gnoe als je vraagt

Nou beste Gnoe
als je vraagt of daar iemand ervaring mee heeft (ik -nog- niet nee) maar ik zit momenteel wel in een zelfde 'patstelling'... en de ervaring wil ik graag later met jou en de mensen hier delen...

We màken er een patstelling van denk ik. Het is bizar te leven en te werken met mensen waarvan je weet dat je in een "parallelle" wereld misschien wel samen zou zijn gekomen...
Het is de vraag hoe we er beiden (of allemaal, als de partners het weten) kunnen mee omgaan,
hoe kunnen we dit als volwassenen benaderen en niet grensoverschrijdend handelen?
Ik ben wel bang dat dit op de lange duur uiteindelijk op een klif afstevent: dit hou je volgens mij niet vol.
We zijn allemaal van vlees en bloed en niets menselijks is ons vreemd...
Ik vind het op dit ogenblik (maar daar zijn we nog niet) lastig te denken hoe het zal zijn na ons verlof:
Bekoelde situatie, schrik voor elkaar? Stiekem toch verlangd naar die 'mooie vriendschap' op het werk? Gewoon terug maatjes? Of minder, gezien de situatie?...
Dat maakt me zo onzeker en onrustig. Heb ook verschijnselen van ontwenning gehad, terwijl dit nog zo pril is!
En ja, het gevoel is leuk en hevig, maar soms voel ik me ook een beetje kinderachtig of puberaal...
Een hele bizarre situatie (wat die van mij betreft), ik weet niet hoe jij/jullie hiermee om gaan...?
Dus... wordt vervolgd?

Succes,

Micarus