begin januari 2010 kwam er na 5 jaar een einde aan mijn relatie

en het voelt letterlijk en figuurlijk aan alsof mijn ex mij met het "het huisvuil" buitengezet heeft...
ikke eruit, zijn nieuwe vlam er onmiddelijk -tezamen met haar gehele familie - erin..

Ik heb een 5tal maanden tijdelijk ergens iets kunnen huren, maar nog voor de zomer hoop ik te kunnen verhuizen naar een mooi appartementje waar ik hopelijk nog jaaaren kan blijven...
Al moet ik wel toegeven dat ik het serieus onderschat heb. Bij mijn vorige verhuis was ik in een roes. Ik kon op dat moment alleen maar denken aan "ik moet hier zo snel mogelijk weg en alle pijn en verdriet die ik voelde
".
Nu maar ik alles veel intensiever en bewuster mee.. Het lijkt wel of ik bij elke beweging van mijn verfborstel meer en meer aan hem denk.. aan hoe smerig hij het spel gespeeld heeft .. we woonden amper een jaar in ons huisje en hadden er maar liefst 2 jaar op zitten wachten en smachten tot het af zou zijn..Wist ik veel dat hij haar al die tijd al kende en mij dus bedroog en beloog en dus van plan was mij in te ruilen !!!!! ik heb echt spijt van die uren werk en al dat geld dat ik erin gestoken hebben...

en dan heb ik nog niet over het uitpakken van mijn verhuisdozen gehad!
Ik ben bang dat ik bij elk voorwerp ga zitten denken "nou, dat stond in ons huisje daar en daar, en dat bestek en bord hebben we daar en daar gekocht en heeft hij dus uit zitten eten....

Het kan misschien belachelijk overkomen voor sommigen, maar dat gevoel knaagt een beetje aan mij. Ik hoop eerlijk gezegd dat het even snel weer weggaat als het gekomen is.
Dat ik echt opnieuw kan beginnen op deze totaal nieuwe plek, dat ik het kan loslaten, weer een beetje rust kan vinden en zachtjesaan iemand nieuw in mijn leven kan toelaten.. Al kan ik mij dat op dit moment niet voorstellen dat ik ooit nog iemand ga kunnen vertrouwen.; na zo belogen en bedrogen te zijn geweest...

ik ben zo kwaad op mijzelf.. dat ik al die tijd de signalen (bewust of onbewust) niet heb willen zien. Dat ik maar moeite bleef doen voor hem, mijzelf weggecijferd heb.. Hoe kon ik toch zo een naief wicht zijn !!!! Dit lapt niemand of niemand mij nog een tweede keer denk ik dan.
Andere, minder goeie dagen, denk ik dan weer : ik moet toch wel een heel slecht mens zijn...ik gaf al die jaren het beste van mijzelf en zelfs dat was nog niet genoeg om van mij te houden of mij zelfs nog maar met respect te behandelen.

nuja, tijd heelt alle wonden zeker?