Wat een raar weekend had ik, wel leuk maar vooral raar. Zaterdag kwam ik met uitgaan de zus van mijn ex even tegen, een paar woorden gewisseld. Zondag kwam ik tijdens een wedstrijd eerst haar moeder tegen(wat ik al verwachte want zij deed ook mee) Even kort gesproken en later zag ik haar vader. Hij was als verkeersleider, hij herkende me en moedigde me goed aan. Na afloop even gehoord aan haar moeder hoe het ging, stond opeens de oma en nicht van mijn ex er ook bij die ik sinds het uit ging niet meer gezien heb. Ik had hun ook kort gesproken want ik wilde weg, want het deed eerlijk gezegd best veel pijn en vond het echt vreselijk. Na de wedstrijd had ik een soort van feestje en onderweg toen ik met een paar vrienden daar naar toe liep werden we langzaam in gehaald door een auto. En wie zat er in die auto. De jongen met wie mijn ex gaat sinds het net uit ging. Hij reed langzaam en moest ergens keren. Die avond toen ik eindelijk in bed lag kreeg ik een paar whatsappjes van de zus van mijn ex. We hadden echt weer even leuk zitten praten. Niet over mij en mijn ex maar een klein normaal gezellig gesprekje.
Het deed mij best wel veel allemaal, ik besefte nog maar eens dat ik het echt ontzettend mis en nog zo verdrietig er over ben. Maar tegelijkertijd denk ik gewoon door dat ik wel contact hebt met de ouders en de zus van mijn ex dat ik mijn ex steeds verder van me af jaag. Ik weet dat haar ouders en zus mij liever hadden dan hoe het nu is. Mijn ex weet dat ook wel. Als ze thuis over mij praten en mijn ex zit daar ook bij en hoort dat begint ze volgensmij steeds meer van mij te walgen. En vervelender te vinden. Oke ik heb al een lange tijd geen contact met haar gehad, en je weet niet wat er in iemands anders hoofd om gaat. Maar door het lange stalken van mij wat ik toen deed.. Die gedachten echt pijn:( Want ja wat zou ik haar nog graag terug willen, het kan niet maar ik zou het zo graag weer willen. En wat die jongen betreft, ik keek even naar zijn auto en keek maar strak rechtdoor en dee netalsof ik wat aanwijste aan een vriend. Gelukkig was ik niet van slag doordat ik hem zag. in tegendeel ik kon alleen maar denken, wat is dat toch een triest figuur en wat ziet zij in hem. Onbegrijpelijk, Hoe kan dat. hij is geen haar beter dan mij. Ik vind mij zelf in alle opzichten een beter persoon. Ik weet wel dat het een gevoelskwestie is, en ik ben ook fout geweest door mijzelf te verliezen in de relatie. Maar alsnog vind ik het onbegrijpelijk..

Wat ik gewoon nodig heb is een hele harde schop onder mijn komt!!

Het gaat de laatste tijd steeds beter en positiever met me, ik kom er wel. ik begin het steeds beter te zien allemaal. Ik heb wel vaak mijn ups and downs, maar de weg omhoog heb ik echt gevonden. Geef mij maar die laatste schop onder mijn kont dat ik weer de persoon kan zijn die ik altijd geweest was en weer geluk kan uistralen.

Wat mij wel al een hele tijd dwars zit;
Mijn ex en ik waren smoorverliefd op elkaar! Er was echte liefde en het zat helemaal goed tussen ons. Naast dat wij elkaars grote liefde waren waren wij ook de allerbeste vrienden, echte ''soulmates'' we vonden het super! Na de hele periode dat het minder ging en het uiteindelijk uitging en zij ''gelijk'' naar een ander vertrok is dat in èèn klap weg! Zij koos voor een ander, zij weet echt dondersgoed wat er dan met onze super sterke echte vriendschap gaat gebeuren. Betekende dat dan helemaal niets voor jou? Naast de pijn van de relatie is er ook pijn dat ik mijn allerbeste vriendin kwijt ben. Nog steeds doet dat ongelofelijk pijn in mijn hart. Ik heb het zelf wel allemaal veel erger gemaakt door haar te gaan stalken, maarja ik kon niet anders op dat moment. Hoe vaak mensen dat ook tegen mij zijden. Blijkbaar had ik het zo moeten doen denk ik maar.

Liefs
Krijgah