Elke keer dat ik denk dat het weer goed met me gaat, gaat het weer mis. Het is echt niet meer leuk zo, echt niet meer houdbaar. Ergens in de loop van vorige week was ik bij hem geweest voor uitleg voor Chemie (wij hebben in januari examens), en toen was het een beetje bizar. Ik kende mezelf, wist dat ik weer zou gaan wenen, had dan mijn trein terug naar huis gemist omdat ik onderweg nog iets wou verbranden, en dat lukte niet zo (het was een lijstje van vragen waarmee ik in mijn hoofd zat, en ik dacht dat ik met dat te verbranden ze op een bepaald manier uit mijn hoofd zouden verdwijnen.) Toen was ik terug naar hem gegaan, en heeft hij die vragen (voor zover ze niet weggebrand waren) gelezen, en op een paar antwoord gegeven, en beloofd om samen met mij een rituele verbranding te houden.
Welja, ik heb toen nog een bus naar huis genomen, en glimlachend naar huis gefietst want ik voelde me voor één keer goed, en wist dat het goed tussen ons zou gaan (vriendschappelijk) en dat is eigenlijk alles wat ik wil.

Gisteren was het oudjaar, we zouden het samen vieren met nog een aantal vrienden, bij mij thuis. Het was echt ongelooflijk gezellig, en daarna zijn we naar Leuven geweest voor de aftelling en nog even te gaan feesten en dat was ook ongelooflijk plezant. En daarna ergens (en ik wist dat het nog zou gebeuren die avond) kreeg ik een 'klop' van ik weet niet goed wat. Was ik een beetje slechtgezind. En toen kwam hij vragen wat er was, en toen ik zei niets, vroeg hij door, en werd hij boos toen ik niet wou antwoorden.
Vanmorgen fietste ik al wenend naar huis.
Wat een toffe manier om 2009 in te zetten.

Ik snap het zelf niet echt, ik wil dit echt niet. Ik wou in 2009 terug op nieuw beginnen, aan mezelf denken, niet alles in het teken doen van hem. En dat lukt me zelfs al niet na een aantal uurtjes.
Ik wou dat hij niet altijd vroeg wat er scheelde. Ik wou dat hij na de eerste "er scheelt niets" het gewoon liet vallen en het liet overwaaien. Hij weet goed genoeg wat er scheelt, en ik wil er echt niet meer over praten, zeker niet met hem, want ik heb er al genoeg over gepraat, al genoeg zielig over gedaan. En hoe meer ik erover praat, hoe meer ik de indruk krijg dat ik hetgene verpest dat we nu nog overhebben. Die mindere momenten gaan écht wel vanzelf over, en het gemakkelijkste als iedereen mij gewoon even laat doen. Het heeft geen zin om altijd over dezelfde dingen te blijven doordrammen, en dat wil ik dus ook niet doen. Als hij dat nu eens gewoon begreep en mij met die momenten liet doen, en gewoon als het tof is met mij praat. Dat zou gemakkelijker zijn.

Ik wou dat ik iemand had om mij vast te pakken. Om mij te sussen, om mij te laten uithuilen en er geen vragen bij stellen. Om mij gewoon in stilte een schouder aan te bieden, om ervoor te zorgen dat ik mij weer geborgen voel, al is het maar heel even.
Sommige dingen kun je nu eenmaal niet alleen.