wat valt er nog te zeggen ? de laatste woorden ingestudeerd (de dankbaarheid voor wat zij altijd voor mij en de kinderen gedaan had, de bewondering die ik heb voor haar kracht, haar moed, haar acceptatie van de dingen die haar overkwamen, haar positiviteit ondanks de situatie waar in zij zat, haar steun die zij keer op keer naar mij uitsprak ondanks haar eigen situatie) en op het moment zelf dat zij dan eindelijk even bijkwam...kort net voor dat zij aan haar lange reis begon richting haar einde, kon ik nog slechts mijn tranen laten lopen..gevolgd door haar...wilde je nog wat zeggen...ik wil nu echt gaan slapen.........tsja wat heb je dan aan mij ? ik kon niets zeggen slechts : dank je wel met een kusje op haar hoofd.......en het in tranen naar buiten lopen, zin om alles wat op mijn weg kwam in elkaar te beuken, met deuren te smijten, kapot te maken.......te schelden, te vloeken..........maar uiteraard dat allemaal niet gedaan. in plaats daarvan iedereen voorbij gelopen, zo snel als mogelijk naar buiten gegaan.......alleen met mijn pijn, alleen met mijn verdriet, de tranen laten lopen. totdat ik weer besefte dat het beter was zo. zij is begonnen aan haar reis en ik hoop oprecht dat die zo snel mogelijk zal eindigen. dat zij snel bij haar dochtertje zal zijn, die haar vorig jaar is ontvallen, dat haar erger bespaart zal worden, dat zij elders harder nodig is. dag lief schoonzusje van mij. ik hou van jou ! vaarwel, het is gebeurd, er is niets meer dat er hier op aarde nog voor jou rest ! HOOP VOOR JE DAT ER IN DE HEMEL WAAR JE NU BENT meer plezier voor je zal zijn en geen pijn !

en mijn zwager ?
die is kapot van verdriet, kan het niet accepteren. hem kan ik steunen en zal er zijn voor hem zoals ik er steeds voor hem ben geweest tot dat gezeur begon met mijn vrouw. ik heb hem kunnen laten relativeren, kunnen laten lachen, kunnen laten zien dat werk niet belangrijk is, slechts zijn gezin.

en mijn vrouw ?
die heeft sinds 2 weken pas doorgekregen wat er aan de hand is, dat zij er heel snel niet meer zal zijn. zij is al een paar dagen flink in tranen. dagen dat ik haar getroost heb, maar vandaag..helaas het lukt even niet...zij vond dat ik haar liet zitten...gelukkig in de avond het weer goed kunnen maken...oh wat hoop ik dat zij nu eindelijk gaat beseffen dat in the end er slechts een ding belangrijk is en dat is de mensen die om je geven !

ik moet loslaten, kan niet anders, ben weg naar mijn zwager !
dank je voor het lezen

bjm