Tijdje niet meer geblogd, veel andere dingen te doen gehad en het ging allemaal wel aardig. Vannacht met mijn gerepareerde scooter een lekker rondje Amsterdam gedaan... Langs mijn oude huis gereden, mijn lieve oude buurtje hier in Amsterdam nog helemaal doorkruist (want wat woonde ik daar heerlijk!), allemaal herinneringen kwamen boven aan toen ik daar net kwam wonen en ik net met mijn ex samen was, acht jaar geleden. Very bittersweet. Ik denk de mooiste periode uit mijn leven. Ik mis haar! Maar ik krijg haar niet meer terug, wil ik ook niet, zij heeft voor een ander gekozen en mij in de steek gelaten, of liever gezegd tot tweede viool en krabpaal gebombardeerd. Maar zo zijn we niet getrouwd. Dan maar in mijn eentje mijn verdriet verwerken. Laat haar maar lekker bij haar nieuwe vriendje uithuilen, en hem vertellen wat voor egocentrische gast ik ben en dat ik haar zo slecht begrijp en dat zij toch niets verkeerd doet, en andere bullshit. Laat hem haar maar helpen. Zij willen toch met elkaar verder... ?! Waarom denkt ze "er hoeft niets aan onze vriendschap te veranderen" maar vergeet ze dat opeens niets meer met mij willen delen, al je aandacht op een nieuwe vlam richten en mij in de kou laten staan, niet het soort vriendschap is waar ik wat mee kan? Ik dacht het altijd wel te kunnen, ik dacht het zelfs te willen, en als ze me niet zo glashard in de steek had gelaten voor een ander had het misschien wel gekund. Maar plotseling accepteren dat iemand anders plompverloren in jouw plaats wordt gezet is echt nog wel even iets anders dan "afstand nemen van een relatie die niet meer werkt".
Ik heb al iets van vijf weken geen contact meer met haar, behalve dat ze me twee weken geleden sms'te of ik al weer zin had in een nieuwe contactpoging waarop ik antwoordde dat dat me geen goed plan leek.

Anyway, een twee uur durend mixtrackje vocal trance lekker hard op mijn hoofd en een fijne net als nieuw gerestaureerde scooter, en dan middenin de nacht in je eentje op de weg, heerlijk. IK WIL EEN MOTOR!

Ondertussen kom ik alleen thuis, terwijl zij met haar nieuwe vriendje in bed ligt en zij in ras tempo elkaar aan het leren kennen zijn, net zoals dat bij ons ging. Elkaar geheimen vertellen, elkaars lichamen leren kennen, elkaar toelaten en elkaar vertellen hoe veel beter dit is dan de relatie met je ex. Been there, done that, ik ken die kant van het verhaal ook, dat maakt het zo pijnlijk, daarom weet ik zo goed hoe dat gaat.

Ok, so ik ben vanavond jaloers, melancholisch, verdrietig, boos, kortom ervaar een korte terugval (althans ik hoop kort). Maar desalniettemin begint het besef eindelijk langzaam in te dalen na ruim twee maanden in de kou te staan, dat ik gewoon mijn lief kwijt ben, geen diepe gesprekken meer, geen gedeelde geheimen, geen vriendin meer die me door en door kent en bij wie ik het diepste van mezelf vrij kan laten, die aan een half woord van mij genoeg heeft, et cetera. Geen vriendin meer, geen gemeenschappelijke vrienden, geen gezellige feestjes waar zij en ik als laatste naar huis gaan en dan tegen elkaar aankruipen... Het zwarte gat is weer een beetje terug vannacht...

Maar morgen weer een dag... Ik moet toch weer eens gewoon een gezellig café'tje of zo uitzoeken in de buurt en met wat onbekenden de avond doorbrengen in plaats van in mijn eentje thuis achter de computer. Dat heb ik al in geen jaren meer écht gedaan, althans niet alléén!

Beste mensen, iedereen die net in het begin zit, geef jezelf tijd (néém tijd), erken je eigen emoties, doe zo min mogelijk domme dingen en VOORAL laat je niet gek maken door je ex maar kies voor jezelf. Als iemand eenmaal zegt dat je niet langer gewenst bent kun je wel nog steeds voor die persoon kiezen en proberen die terug te krijgen, maar mijns inziens er is dan toch meestal al iets reddeloos verloren gegaan. Als je voor jezelf kiest is de rest icing on the cake en kan het verder alleen maar beter.

Lieve groeten en slaap lekker.