Een maand later is het over en uit en wat heb ik een verdriet. Wat een strijd hebben we gehad afgelopen maand. Ik heb je uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is en heb je gevraagd me te laten gaan. Daarna heb ik je geblockt op whatsapp en nu heb ik geen idee of je nog gereageerd hebt. Daar voel ik nu spijt over,want nu voel ik me in het luchtledige. Afgelopen week heb jij mij gemeld dat we niet een paar dagen op stap gaan volgende week zoals gepland (schade 300 euro, door mij betaald), dat je wordt geopereerd binnenkort (ik weet niet wanneer). Heb op internet gezocht dat het herstel zo'n 6 weken is, dus zo lang zie ik je in elk geval niet. Uit woede heb ik het schilderij dat ik van je heb gekregen vernield, staat nu in de berging en moet naar de vuilstort of zo. Is vrees ik te groot voor mijn autootje, dus hoe moet ik dat doen? Hoe kan het eigenlijk zijn dat je zo'n hekel aan iemand hebt, maar die persoon ook zo enorm mist?? Volgende week ben je jarig, moet ik wel of niets iets van me laten horen, wetende dat je vrouw je naar en van je operatie vervoert en dat je je verjaardag zeker gezellig in familieverband gaat vieren? Sorry allemaal, ik zit mijn frustratie van me af te typen. Ik ben gewoon de bijzit geweest, maar ik heb enorm geloofd in de echte liefde voor elkaar. Overdag in mijn nieuwe baan lukt het nog wel allemaal, maar de avonden, en vooral de avonden waarop wij elkaar normaal gesproken zien, zijn zwaar. Ik heb allemaal dingen gepland voor de komende maanden om de weekenden door te kunnen komen, hoop dat eindelijk het verdriet uit mijn ogen eens gaat verdwijnen als ik foto's terugzie van zulke bijeenkomsten. Waarom in godsnaam laat ik mij keer op keer kwetsen en kies ik niet voor mijn leven met mijn geweldige kinderen, familie en vrienden en laat ik mijn leven constant door jou beinvloeden?