Hallo,

Wat ik me afvraag. Waarom is het zo moeilijk om de waarheid te zeggen? Waarom kan je niet gewoon zeggen: "Ik heb iemand anders", "ik voel geen liefde meer", "je boeit me niet meer", "de sex was niet goed genoeg", "ik kreeg niet genoeg van jou", "ik heb je enkel gebruikt om me op te peppen"... eender wat. Waarom krijg ik altijd te horen: 'ik zie je nog graag', 'ik hoop dat je iemand anders leert kennen die je even graag ziet als ik je graag zie', 'waarmee het even goed als met mij, want wij waren zalig samen', 'ik mis je'... Waarom krijg ik altijd die bull-shit over me heen? Begrijp je dan niet dat ik gewoon de waarheid wil kennen. Dat is een koude douche en een nekschot, maar het is een eerlijk einde! Daarmee kan ik leven... Maar altijd die leugens blijven vertellen. Wat wil je daarmee bereiken? Zoek je aandacht van me? Zoek die dan toch bij je nieuwe lief! Waarom negatieve zielige mensen opzoeken die gekwetst zijn terwijl je positieve kracht kan halen uit je nieuw lief? Is het om 'me niet te kwetsen'? Ik heb je al 1000x gezegd dat de waarheid me minder kwetst dan je leugens... Is het om jezelf te sussen, je geweten te kalmeren en je schaamte te doven? Om jezelf iets voor te liegen? Waarom doe je het... Ik weet het niet. Of, spreek je misschien de waarheid? Zie je me nog graag en besef je dat je't uitmaakte om de foute reden, maar wil je niet toegeven? Godverdomme, vertel me gewoon de waarheid... Als je me zo respecteert als je altijd beweerde, als je me nooit iets voorgelogen hebt, wees dan ook nu zo rechtuit (pijnlijk soms) als je altijd bent geweest! Waarom moet je me die dingen nog zeggen, wat je voelt, of me wilt wijsmaken te voelen..; Waarom krijg ik nou niet de waarheid? Als je weet dat dat de pijn kan vermorzelen... Waarom nou... Is het zo moeilijk, even respect te gunnen en je leugens toe te geven? ... Iemand die het antwoord kent... Help me, want het denken sleurt me mee in een draaikolk van miljoenen gedachten...

Wat me wel sterkt... wat me wel vasthecht aan het positieve is de kennis, de wetenschap, dat ik altijd alles heb gedaan om haar gelukkig te maken. Nooit bedrogen, nooit gescholden, nooit geroepen, nooit ontrouw geweest, nooit vertrouwen geschonden, nooit geschreeuwd... Altijd praten en inventief zijn. Dat is een troef! Een rein geweten... Maar al mijn inzet is voor niets geweest, want ze wordt uitgewist door leugens en onwaarheden.

Besef je dan niet dat je met je leugens alle herinneringen verzuurt? Hoe ver gaan je leugens terug? Tot de eerste dag? Alles is zuur... Ik kan geen enkele herinnering van jou nog in zonlicht zien zonder een sluierwolk te voelen voorschuiven. Het enige wat altijd oprecht was, was de liefde van je zoontje. Dat blijft me bij tot de laatste beweging van mijn oogleden...

Gun me de waarheid, dat is al wat ik nog wil. Je hoeft me niet meer te horen, je hoeft niet meer te praten, zoals je me vraagt... Sus jezelf niet en jouw medelijden en troost heb ik niet nodig. Ik wil alleen de waarheid... Is het zo moeilijk te begrijpen...

Een zoektocht in de dichte mist, met afgronden langs alle kanten, slechts één pad uit de mist... maar ik krijg het pad niet. Godverdomme!!

Bedankt om te lezen,
D.