3 Februari 2005 is een dag die ik nooit meer zal vergeten.
Dit is de dag dat ik erachter kwam dat mijn man mij ontrouw was:
Ik had al weken het gevoel dat er iets niet klopte: kreeg een roos, een duur senseo-apparaat en hij was poeslief, maar vooral erg afwezig.

Wat is er gebeurd?
Een vriend van hem had een meisje (20 jaar!) ontmoet via een autoclub,maar dat meisje bleek nogal een swinger te zijn!
Dus om zijn vriend te beschermen gingen wij maar eens uitzoeken in hoeverre ze te vertrouwen was (via msn): niet dus!!!!! Terwijl ze wist dat ie getrouwd was en 3 kleine kinderen had, ging ze heel erg ver!

Goed: ze was ontmaskerd...de trut!
(ik had ze pas 1 keer ontmoet, maar voelde al meteen dat ze niet te vertrouwen was), maar toen...............
Die lullhannes van een vent van mij had een of ander stom schuldgevoel tegenover dat meisje van het hele verhaal overgehouden dat ie haar (uiteraard achter mijn rug om) een sms-je stuurde om min of meer zijn excuus aan te bieden........vervolgens nodigd zij hem uit "om eens te komen praten" en ja hoor je begrijpt het al die eikel doet dat ook nog en "het ging verkeerd".

3 Weken lang heeft hij het kunnen verzwijgen, maar hij moest zich in alle boschten wringen, want "mevrouw" chanteerde hem er ook nog eens mee!!!!!!!!!!

Aangezien ik al een vermoede had, ging ik hem controleren (alles keek ik na: zijn telefoon, zijn portemonaie, maar voor de pc./msn)
Regelmatig kwam ik dingen tegen die ik niet kon verklaren, maar ik had geen bewijs......tot de dag van 3 februari:
Ik was een mailtje aan het maken, maar gooide hem per ongelijk weg.
Toen ik het terug wilde halen, vond ik een verwijderd msn-gesprek in de prullenbak (die lul was vergeten de prullenbak te legen)!

Wat ging mijn hart tekeer: ja hoor: dit was mijn bevestiging!!!!!

Oh wat was ik woest!
Er ging van alles door me heen en ik flipte totaal.
(Gelukkig lagen de kids op bed en kregen niets van dit alles mee)
Ik belde hem op zijn werk op en las heel rustig het msn-gesprek terug en het enige wat ie kon zeggen was: "kut".
Vervolgens heb ik opghangen en een aantal mensen gebeld wie eventueel haar telefoonnr hadden om haar een goed de waarheid te zeggen, alleen het telefoonnr wat ik kreeg bestond niet meer.

Eenhalf uurtje later kwam mijn man thuis...........
Oorlog leek het wel: ik vloog hem aan en sloeg uit alle macht op hem in.
Wat ik allemaal tegen hem gezegd heb: ik kon hem wel vermoorden!!!!!!!!!!!

En toen.....toen moest ik weg, weg van hem, ik walgde gewoon!
Ik wilde naar haar toe om haar te vermoorden,dat takkewijf en reed met 180km per uur op weg naar haar toe (ik had geen idee waar ze woonde,maar daar kwam ik wel achter...dacht ik) en onderweg kwam ik een tegenligger tegen en het enige wat ik toen nog dacht was...kom maar, kom maar.........
In een flits zag ik de 3 koppie van mijn kinderen voor me en gaf een ruk aan het stuur (ik spinde nog 3 keer in de ronde,maar kwam toen stil te staan) en daar stond ik toen...midden op de snelweg (het was 's-avonds laat dus erg rustig): en nu?????
Ik ben teruggereden naar een vriendin, heb me volgegoten, veel gepraat en vooral gehuild en ben daar gebleven.

De volgende ochtend moest ik terug, want er moest gepraat worden!??!!
Ik had al oppas geregeld, dus konden we veilig praten.

Wat ik toen zag...............mijn man storte helemaal in: het was een hoopje ellende een wrak en ik kon alleen maar huilen en woest zijn:
Hoe had hij dit kunnen doen?????????
Ik had hem nog zo gewaarschuwd voor haar, keer op keer op keer en nog trapt die lul erin!!!!!!!!!!!!
Hij wil me niet kwijt, hij was er niet op uit, het ging "per ongeluk"" , de situatie was erna en noem maar op!!
Het deet hem zoveel pijn,hij had zo'n spijt etc etc......

Hoewel hij er bijblijft dat het "alleen maar" een kus was (wat ik overigens betwijfel), lig ik hier nu in de kreukels.

Ik heb besloten om bij hem te blijven (ja we hebben drie kleine kinderen en stom, maar ik hou nog van hem!),maar ik weet absoluut niet wat ik hiermee aan moet.

Heel mijn levenlang hebben ik al mensen om mij heen die mij moeten beliegen en bedriegen en uiteraard van diegene van wie ik het niet verwachtte, doet het ook!!!!!

Ik vertrouw hem niet meer!!!
Bij alles wat ie zegt, denk ik: ja ja, zal wel!
Als die "gaat werken": zou die wel gaan werken????
Als ik weg moet (kinderen naar school brengen ed.): wat zou die nu doen?
Zal die weer contact met haar zoeken of sms-en of msn-en of of of of of.....

Ik wordt er helemaal gek van!!!!!!!!

Er speelt nog zoveel meer mee en ik heb al een week later toch willen scheiden, want hij liet nou niet echt zien dat die berouw had (hij hield haar nog steeds in de gaten via de pc: forum, msn etc).
Ik was het zat: hij kon vertrekken....dacht ik.......
Maar weer storte die in en eigenlijk wilde ik helemaal niet scheiden.

De week daarna ging het wel wat beter: hij doet zijn best, maar................
Ik ben kapot, gebroken, een wrak: ik slaap niet meer, eet niet meer.....ik wordt gek van all die emoties en gedachten die door me hoofd spelen!!!!!

Hoe kom ik hier ooit weer uit!!!!!!!
Wanneer zal ik de zon weer zien schijnen???????????
Ik heb al zo'n rotleven achter de rug en nu weer dit

WAAROM!!!!!!!!!!!!!?????????????????

(sorry, het is nogal een lang verhaal geworden, maar ik moest het even kwijt...heb het al die tijd voor me gehouden, maar nu "klap" ik bijna)