Dit wknd is het alweer een jaar geleden dat je mn hart brak....
Jouw leven is weer helemaal op volle gang... samenwonend...

Meestal sla ik me dr wel doorheen en er zijn zelfs momenten dat ik niet aan je denk maar opeens komt t stiekum weer binnen. Het gemis, jaloezie, boosheid, verdriet alles door elkaar.

Van echt contact kunnen we niet meer spreken... We zien elkaar weleens in het cafe en maken dan af en toe een praatje... Niet over onszelf maar over de familie en hoe het met iedereen gaat.

Terug wil ik je niet maar dat geborgen gevoel wel. Jij bent niet de ware voor me maar oh mijn god wat mis ik je wel in mn leven. Ik moet het allemaal loslaten maar wist ik maar hoe....

Vandaag komt het weer heel hard aan.... tranen heb ik al bijna niet meer... maar van binnen brak mn hart weer n btje