Ik ben 3 jaar bezig los te komen van m'n ex!
Maar j?ɬ°,na bijna een kwart eeuw getrouwd te zijn geweest,mag dat ook w?ɬ©l!Het heeft z'n tijd nodig!
En helem?ɬ°?ɬ°l los kom je d?ɬ?s nooit!
Maar zoals Unremedied al zei vandaag(vrij vertaald):het gevoel van houden van je ex,hoeft niet je gevoelens voor een nieuwe relatie in de weg te staan!!Temeer d?ɬ°?ɬ°r beiden personen ?ɬ°nders zijn,en de relatie tot die personen niet te vergelijken is!M?ɬ°?ɬ°r dan w?ɬ©l de relatie met je ex goed afsluiten!
?É‚Ä?lke dag sluit ik wel een beetje ?ɬ°f,m?ɬ°?ɬ°r sommige dagen komt het driedubbel ter?ɬ?g!
Tsja.......
Hmvrpm78

Lieve Jaspera,
Zoals je ziet, er zijn uitzonderingen....
Ik weet dat als jij in de spiegel kijkt, je inmiddels een erg vertroebeld beeld ziet. Alleen al als je de reacties op deze site leest, dan weet je dat jouw zelfbeeld niet klopt met de realiteit. Het is moeilijk dit te veranderen, bevestigen is makkelijker. Maar met bevestigen haal je jezelf steeds verder onderuit.

Ik weet dat het lijkt alsof ik goed verder ben gegaan, alsof het me makkelijk afging. Maar, de andere kant van het verhaal is: ik heb een half jaar een relatie gehad die eind september een jaar geleden uit is. En ik ben er nog niet. Ik ben een end, maar bovenop de berg sta ik nog niet. Ik ben mezelf ontzettend tegengekomen dit jaar. Ik ging altijd verder alsof er nooit wat aan de hand was. Mijn god, wat heb ik een klap gekregen. Bijna een half jaar lang hoefde mensen maar te vragen hoe het ging, ook mensen die ik in het werk tegenkwam, en de tranen stonden al in mijn ogen.
Jaspera, dit na een relatie van een half jaar. En ja, met een onverwerkt verleden. Maar zo heftig is dat verleden ook weer niet. Vooral als ik dit vergelijk met anderen.

Sommige mensen gaan diep, maar wat je ook moet inzien is dat dit deels een keuze is. Jij graaft diep, maar graaft helaas jezelf ook dieper in het zand.
Als het minder gaat, zeg je snel: zie je wel! En dat is iets wat iedereen zou kunnen zeggen in een soortgelijke situatie. Maar dat kan wel anders, als jij dat zelf wilt. Ook met mij gaat het in periodes minder, maar dat accepteer ik. Ik zie het niet als een bevestiging, dat vind ik te makkelijk, net alsof je tegen een klein kind zou zeggen "ik had het je toch gezegd niet over te steken!", nadat een kind bijna is aangereden door een auto. Dat kind moet je omhelzen, maar ook weer niet het probleem erger maken. Geen angst aanpraten, want dan durft het kind nooit meer over te steken. Maar door het kind uit te schelden, dan krijgt het kind nooit zelfvertrouwen dat ie het zelf kan.

Ik weet dat het moeilijk is, maar zo werkt het wel. We zijn allemaal op die manier groot geworden. Mensen met overbezorgde moeders zijn anders groot geworden dan mensen met moeders die het kind zelf lieten ontdekken. Dat zit dus niet alleen in de genen, maar komt ook door wat je geleerd hebt.
En dit werkt ook zo bij volwassenen. Alleen dan doe je het nu grootendeels zelf.

Jaspera, ik weet waar jij tegen vecht. Maar ik kan Unremedied alleen maar gelijk geven: de grootste vijand ben je zelf. En het positieve daarin is idd dat het dus niet groter kan worden dan jij zelf.

En vergeet niet, ik heb het je vaker gezegd: negatieve aandacht is ook aandacht. Hiermee bedoel ik niet je ldvd. Maar hiermee bedoel ik jouw gevecht tegen het feit dat je "nog steeds" ldvd hebt. Accepteer dat, word daar niet extra verdrietig of teleurgesteld door. Want daardoor geef je het negatieve nog meer aandacht, en wordt het nog groter.

Lieve Jaspera, je bent mooi zowel van binnen als van buiten. Je gevoeligheid is heel erg je kwetsbaarheid maar zal op de lange termijn je kracht kunnen zijn. Zelfs jouw ex vindt jou te mooi om los te kunnen laten.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel van ex-Panic

Toen ik me hier aanmeldde dacht ik dat ik binnen een maand of drie het allemaal wel kwijt zou zijn, maar inmiddels zal het me ook niet meer verbazen als ik het jaar haal. Sommige mensen doen er zelfs meerdere jaren over. Maar over (tot het punt van acceptatie en leefbaarheid) gaat het altijd.

Je haalt jezelf erg naar beneden vind ik, onder het mom van cynisch. Beetje cynisch is ook wel ok, maar jezelf naar beneden halen niet. Dat hoef je niet van jezelf te accepteren. Als er 1 ding is dat je echt niet van jezelf moet accepteren is het wel dat jij jouzelf naar beneden haalt. Laten we wel wezen, dat kunnen (en doen) andere mensen beter. Als je dan zo nodig kwaad op jezelf wilt zijn, word dan kwaad op het moment dat je toegeeft aan dat mechanisme. Het klinkt wat raar, maar het helpt echt om jezelf te verbieden jezelf naar beneden te halen.

Verder weet ik het ook allemaal niet en wens ik je heel veel sterkte. Het is het gemeenste en het meest slinkse verdriet van allemaal, vind ik. Maar het is te overwinnen en dat zal jou lukken, net als iedereen, uiteindelijk....

Grtjs van Boa.

How sometimes angels can't find their wings...

Lieve jongen, jij hebt zoveel meer in je zitten dan je denkt, je haalt jezelf zo enorm omlaag.. daar ligt voor jou de weg naar genezing, naar je beter voelen. Die weg ligt er, je moet alleen de moed hebben om hem te gaan lopen.. dat kun je, als je het wilt. En je bent niet alleen, hoe sterk je dat ook voelt nu.

Het valt mij op hoe iedereen het met elkaar eens is wat jou betreft, hoe iedereen die jou ooit ontmoet heeft zoveel meer in jou ziet dan jij in jezelf. Hoop echt dat jij dat ook gaat zien. Dat heeft tijd nodig, maar dat heb je... nu de inzet nog.. I'm there if u need me.

Hey Jaspera!
Je bent geen loser echt niet!! Totaal eens met Femmie
Ik heb anderhalf jaar nodig gehad om eroverheen te komen.
Wow wat een tijd... maar nu heb ik een nieuwe vriend!
Ben er heel blij mee. Ook leren kennen via deze site haha.
Jouw tijd komt ook wel! Gewoon van je leven genieten, je loopt er vanzelf tegen aan!

Maar ik doe het toch: je bent geen loser, absoluut niet. Liefdesverdriet doet pijn, daar kan iedereen hier over meepraten en gelukkig is er geen maximum termijn aan hoe lang dit mag duren.

Kan me nog herinneren hoe je in mei vertelde, tijdens de bijeenkomst in Utrecht, dat je had gemerkt dat je pas weer had genoten van een voetbalwedstrijd en de blijdschap van de overwinning, dat zijn de kleine stapjes waar het mee begint. Natuurlijk ben je geen loser als na een jaar het gevoel hebt dat je nog niet verder bent, en natuurlijk heb je momenten dat het weer lijkt alsof je niet ben opgeschoten (heb ik nu ook weer last van) maar dat is schijn: denk maar aan de stapjes die je wel hebt gemaakt, die momenten dat je je wel goed voelde.

Hou die momenten vast, en denk aan een prachtige bergtop, daar wil je naar toe. Je begint in het diepste dal, en vandaar leidt het pad je omhoog, maar soms ook omlaag, om uiteindelijk weer omhoog te gaan. En je zult misschien wel eens meters lang de helling afglijden, en lijkt die top zo onbereikbaar, maar denk er dan aan dat hoewel die top je doel is, je ook kunt genieten van de prachtige uitzichten onderweg, dat zijn die goede momenten, neem de tijd om daar eens bij stil te staan. Dit heb ik al eens tegen iemand gezegd, en zelf moet ik er ook wel eens aan herinnerd worden, maar het helpt mij echt.

Sterkte en liefs, Vincie