Bijna een jaar ben ik weggeweest van Ldvd. Ik heb echt heel veel steun hier gehad. Het is fijn om steun te krijgen van mensen die weten die hoe jij voelt en om je gedachtes neer te kunnen zetten. Dat lucht op.

De reden dat ik een jaar ben weggeweest is niet omdat mijn verdriet over was, maar omdat het lezen van de verschillende hartverscheurende blogs en reacties op mijn blogs, mij eigenlijk nog verdrietiger maakte. Dat is natuurlijk niet bedoeling, het is de bedoeling om hier steun te vinden. Die heb ik ook echt gehad! Alleen speelde er meer dingen in mijn leven, waar dit niet de beste plek was om daar steun voor te vinden (vond ik op dat moment).

In de tijd dat ik weggeweest ben heeft mijn ex mij behoorlijk wat slapeloze nachten bezorgd. Hij belde of appte mij bijna elk weekend. Doorgaan totdat ik opnam of reageerde. En dat deed ik natuurlijk, want ik miste hem en vond het fijn om zijn stem te horen. Hem alle lieve dingen horen zeggen. Dit is ongeveer doorgegaan tot oktober. Toen krijg ik ineens een appje kreeg waarin hij zei dat ik hem gelukkig maakte, dat hij van mij hield, dat hij in zijn toekomst alleen maar mij zag en of ik hem eventueel nog een kans zou willen geven. Ik heb toen toegezegd dat ik een keer goed wou praten en dat er heel wat dingen zouden moeten veranderen. Daar was hij het mee eens en we maakte een afspraak om 2 weken later met elkaar te praten.

Een week heeft het geduurd. Totdat ik weer een appje kreeg, hij wist toch allemaal niet zo goed meer en wou afzien van de afspraak die we gemaakt hadden. (Misschien klein detail, sinds de dag dat hij mij gedumpt heeft, had hij een ander).

Toen barstte er bij mij een bom. Ik werd zo kwaad, over alles wat hij mij de voorgaande maanden had aangedaan. En waar haalde hij het lef vandaan om te durven zeggen dat hij mij terug wou, wetende dat hij mij hart heeft gebroken, en dan toch maar niet?

Ik heb hem toen op alles geblokkeerd. Nog één keer heeft mij proberen te bellen (dat kon ik nog zien). Ik weet niet of hij ooit ook nog een appje heeft gestuurd. En eigenlijk wil ik dat ook niet weten.

Nu voel ik nog vooral boosheid. Soms ben ik nog wel verdrietig, ik heb tenslotte intens veel van hem gehouden. Mijn depressie is behoorlijk verminderd gelukkig. Ik heb inmiddels werk (niet het leukste en niet de leukste collega's, maar werk is werk). Ik heb besloten om in september weer met een studie te beginnen. Ik moet tenslotte doen waar ik gelukkig van word. Met mijn vader gaat het nog niet super goed, maar daarin probeer ik positief te blijven.

Als ik heel eerlijk ben, hoop ik niks goeds voor mijn ex. Ik hoop dat wat hij mij heeft aangedaan, een schuldgevoel bij hem bezorgd wat hij zijn leven lang bij zich zal dragen. Ik wens hem eigenlijk niks goed toe. Dit is natuurlijk heel erg om uit te spreken, dat weet ik. Je hoort niemand slechte dingen te gunnen, maar het feit dat ik deze gedachtes heb, bevestigen voor mij dat er geen 'houden van' meer is. Wat overblijft is boosheid en verdriet.

Helaas denk ik er nog veel aan, teveel naar mijn zin. Dus loslaten lukt me nog niet goed. Dat komt wel, dat weet ik zeker. Ik ben nu bezig om mijn leven (weer) op de rit te krijgen en als dat gelukt is, komt dat loslaten vanzelf.