Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat er een grijs randje om me heen zat. Of wacht, ik zeg het verkeerd, die grijze rand, dat was ik. Er was niets meer van me over, behalve dan een grijze rand. Nou ja, na het zwart dan, want het moet ook wel zwart zijn geweest wil het de mogelijkheid hebben om uit te bleken naar een mooie tint grijs. Nou ja, mooi. Er is maar weinig moois aan grijs, behalve dan wanneer het grijs weet op te lichten en gaat schitteren en je toeroept zilver te zijn. Maar zo was het dus niet.

Het gekke van grijs is dat je het einde er niet van ziet. Niet voor niets is grijs de kleur ook van de mist. En heus, ik weet dat mist door sommigen als zilver wordt ervaren. Maar dat is simpelweg niet waar. Mist is niet van zilver, het is adembenemend, verstikkend en ondoordringbaar en je haar gaat ervan in coupe miserable. "Les cheveux misterables". Zo klinkt het wat mooier. Maar ook dat is niet waar. Er is niets moois aan grijze mist, noch aan haren die erdoor vervormd op je hoofd komen te staan.

Het is bijna een jaar geleden. Een jaar geleden dat ik een streep trok. Ik heb er nooit meer aan getwijfeld, want elke hel die daarna kwam, was minder dan de hel ervoor. Maar het maakte me wel hels lang tot die grijze rand.

Ik heb wel het gevoel dat ik de laatste restjes van die grijze rand verdronken heb in de champagne. Van de laatste dag van het mistjaar. Samen met een dierbare, waarmee het goed stressen is over eventuele volgende liefdes. Weer eens echt uit met oud en nieuw, in plaats van verstikt in een rotsfeer. Nog steeds een beetje verdriet, maar ook een goed gevoel, dat misschien altijd nog ergens onder die mist heeft gezeten.

De laatste horde is nu dan een jubileum, waarin niks te jubelen valt; een jaar brokstukken, hoezee.

Behalve dan, het leven raapt zichzelf wel weer op, ook op die momenten dat je furieus mept naar de mist om je heen, die maar niet verdwijnen wil. En voor je het weet zit je ineens met een madeliefje in je hand ‘hij houdt van me, hij houdt niet van me’ te doen, terwijl de naam een andere is. En voor je het weet ben je, ook zonder zelfs nog maar de schijn van een duidelijk antwoord, blij toe over je eigen gemuts daarom, eindelijk weer eens menselijk mutsen, in plaats van die grote rand grijs. En zo'n besef is dan ook wel weer champagne waard...