Hey iedereen,

Als je mijn blog al wat bijgehouden hebt de laatste week weten jullie ook al dat ik nog hoopte op een herreniging, en dat ik er zelf het internet heb op afgezocht om al de gangbare theorieën daarrond te bekijken... Heb ze echter niet altijd even goed toegepast en uit het gedacht "ik ken haar het best, dus weet waarschijnlijk het best hoe deze theorieën toch licht aan te passen zodat ze bij haar misschien nog effectiever worden"... tevergeefs vrees ik.

Op msn begon er een gesprek, en opeens uit het niets begon ik dingen te vragen waarvoor het duidelijk nog te vroeg was: ik wist dat ze zich ook slecht voelde en heb daar altijd gezien als een teken dat ze nog steeds twijfelde, maar had ergens wel ook het gevoel dat "slecht voelen" hierin misschien toch ook logisch was, ook bij haar. Vandaag vroeg ik haar dus bijna letterlijk of ik nog reden heb om te hopen, of ze werkelijk nog twijfelt.

Ze herhaalde nog eens wat ze als uitleg had gegeven toen het slecht begon te gaan en toen het uiteindelijk uit was: de liefde was weg, ze had geen zin meer om te doen alsof ze mij graag zag want daar was het laatste half jaar waarschijnlijk niets van aan geweest... al onze mooie momenten waren voor haar niets meer geworden dan "herinneringen", maar hoewel er niets echt fundamenteel verandert was in de dingen die ik deed ofzo had ze dat gevoel niet meer bij de momenten het laatste half jaar.

Ze eindigde haar uitleg met een: "ik denk dat het de beste beslissing was en ik denk dat het beter is zo." Zoekend naar toch nog een sprankeltje hoop vroeg ik: is het "denken" of "zeker weten", waarop zij: "momenteel ben ik dat zeker". Ik, nog altijd niet willen opgeven: "Momenteel?"... waarop zij: "Ik heb geen glazen bol... ik ben het nooit zeker over iets in de toekomst... maar als ik jou was zou ik niet meer hopen."

Was het omdat ik nog een laatste poging wou doen al die tips op internet toch eens goed uit te voeren of was het gewoon omdat ik daar nu plots dacht nood aan te hebben, ik weet het niet, maar heb haar dan maar gezegd dat ik tot na de feestdagen geen contact meer zou opnemen, niet via msn, niet via mail, niet via facebook, en dat ik dat graag ook van haar zou verwachten... Ze zei dat ze het hiermee moeilijk zou hebben, en vond het ook raar dat de duidelijkheid waar ik om vroeg ons nu verder uit elkaar moest drijven, maar ze respecteerde het en toen heb ik het gesprek maar afgesloten...

Toch weer een groot stuk illusie armer... ik dacht echt dat ze nog "twijfelde", maar zo wil zij het duidelijk niet benoemen en ik denk dat ze eerlijk was...

Hoewel dat ik had gehoopt dat het zou helpen denk ik wel dat het voornaamste probleem bij die internet-tips is dat ze beloven dat het op korte tijd weer in orde komt... misschien als de breuk iets langer geleden is, maar nu is het gewoon te vroeg! Aan allen die zo'n dingen ook lezen: vergeet die 60 dagen of zelf maar maand die ze beloven... Misschien heb je in mijn eerste blog ook gelezen dat mijn vriendin binnenkort 5 maand in het buitenland gaat studeren... toen dacht ik nog: daarvoor moet het in orde zijn... nu denk ik: daarvoor weer samen, zoals ze nu zo zelfverzekerd was... dat mag ik vergeten............. Het duiveltje op mijn schouder zegt dan wel: maar als ze in juni terug komt kan je gerust nog een laatste verzoeningspoging doen... maar dat zien we dan wel weer...

Maar dan nu de voornaamste conclusie: ik ben de afgelopen weken blij geweest van hier wat dingen van mij te kunnen afschrijven, maar ik denk dat het in vele opzichten ook extra pijn doet... Ik denk dan ook dat het beter is dat ik hierbij afscheid van dit forum neem... Nuja... "denken"... laat ons zeggen dat ik het "momenteel zeker" ben... maar ik heb uiteraard ook geen glazen bol...

groetjes,
P