Met een hart vol verdriet loopt ze eenzaam over het strand
Denkend aan haar liefde, nooit meer samen hand in hand.

Zij denkt aan haar engel waar ze zielsveel van hield (houdt)
Nu voelt ze enkel nog pijn, haar leven ontzield
Met tranen in haar ogen kijkt ze omhoog naar de maan
Want zij weet dat dit de plaats is waar haar hart dood zal gaan.

Dan stopt ze en knielt ze op het strand
Zij beschrijft in onbegrijpelijke woordjes op het nog natte zand:

" Dit is mijn hart, ik leg het hier neer
Dit is mijn ware liefde, maar liefhebben mag niet meer"

Teder pakt ze haar hart en legt het opzij
Het zal weldra verdwijnen met het opkomend tij.

Met tranen in haar ogen verdwijnt ze in het niet
Zo eenzaam en alleen en niemand die het ziet.