Ondanks alles wat ik hier lees, en waar ik regelmatig troost in vind, vraag ik me toch vandaag af of ik wel 'normaal' ben. Terwijl ik dit schrijf weet ik wel dat ik niet uniek ben in deze ellende, maar toch.
Ooit heb ik al eens enorm liefdesverdriet gehad, 13 jaar geleden. Nu slaat het opnieuw toe en ik weet dat het overgaat, maar het is toch zo verrekte pijnlijk.
Het grote verschil met vorige keer is dat ik nu zelf de relatie heb verbroken na lange tijd. Ik ben druk bezig met uitzoeken hoe dat zover gekomen is, ben daarvoor in therapie. Doe aan tachtigduizend vormen van zelfonderzoek. Want ik hield en houd wel echt van deze man.
Ik ben nu een boek aan het lezen waarin een beetje verwoord staat hoe ik me voelde voordat ik de relatie verbrak:

'Ik wil niet meer getrouwd zijn'.
Overdag liet ik die gedacht niet toe, maar 's nacht liet hij me niet los. Wat een ramp. Hoe kon ik het in vredesnaam maken om het zover te laten komen met ons huwelijk, en er vervolgens gewoon een punt achter te zetten?
Er was maar één ding ondenkbaarder dan bij hem weggaan, en dat was blijven; er was maar één ding dat nog onmogelijker was dan bij hem blijven, en dat was bij hem weggaan. Ik wilde niets en niemand kapotmaken. Ik wilde gewoon stilletjes de achterdeur uitglippen, zonder trammelant en consequenties, en dan net zo lang door blijven rennen tot ik Groenland had bereikt.'

Het is nu inmiddels 9 maanden uit met mijn ex. Ik heb goed contact met hem. Ik heb erg mijn best gedaan om uit te leggen hoe het zover heeft kunnen komen. Hij begrijpt het niet en vind het echt heel erg dat het tussen ons zo moest eindigen. Mijn grote probleem is dat ik het zelf eigenlijk ook niet echt goed begrijp.
Langzaamaan komt dit begrip wel wat meer bij mij, maar daar word ik nou ook niet altijd even blij van.

Een belangrijk onderdeel van het verhaal heb ik nog niet verteld: net als de dame in het boek waar bovenstaand citaat uitkomt, ben ik vrij snel na de breuk verliefd geworden op iemand anders. Dit is niks geworden omdat we beiden nogal wat uit te zoeken hadden. Ook al was het onmogelijk, toch heeft deze verliefdheid er bij mij enorm ingehakt. Ik ben er totaal van in verwarring geraakt en heb op het randje van overspannen gezeten. Ik denk dat ik gevlucht ben in deze verliefdheid en al mijn verdriet om de ander heb proberen weg te stoppen. Voor straf zit ik nu met een dubbel verdriet.
Na de breuk met ex2 (het lijkt wel een slechte roman), inmiddels ook alweer maanden geleden, ben ik ontzettend aan de slag gegaan met mezelf. Ik doe echt van alles om het geluk terug te vinden in mezelf. Maar dat valt niet bepaald mee.

Ik merk dat ik vooral slecht om kan gaan met onverwachte gebeurtenissen. Dat kleine dingen me verschrikkelijk uit m'n evenwicht kunnen brengen. Werd laatst bijna hysterisch omdat ik een boete kreeg omdat m'n achterlicht het niet deed. Acheraf dacht ik: Was ik dat?
Wat voor mij moeilijk is, is dat ik de tweede meneer zie op mijn werk. Niet van dichtbij, maar van afstand. Ik spreek hem al sinds een paar maanden niet meer omdat we weten dat dat voor ons beiden het beste is.
M'n andere ex zie ik af en toe. Maar ook dat vind ik pijnlijk want ik mis hem maar ik weet ook dat ik niet meer terug kan. Ik heb vaak het idee dat ik zo'n zootje van m'n leven maak en dat ik alles zo ongewikkeld maak voor mezelf.

Ik heb een tijd lang heel slecht geslapen, lag nachtenlang te piekeren. Ben kilo's afgevallen. Daarna is het een periode wat beter gegaan. Maar nu is er sinds weken weer een terugslag. Slaap weer slechter en vraag me opnieuw af waarom bij mij nou nooit eens iets gemakkelijk kan gaan. En dan al die verschrikkelijk realistische dromen.....

Ik heb één grote strohalm, en dat is dat ik binnenkort een tijdje op reis ga. Ik hoop dan wat meer rust in mezelf te vinden en ik hoop dat het me lukt om alles eens van een afstand te bekijken. Nu heb ik zo vaak het idee dat ik opgesloten zit in mezelf en dat m'n wereldje zo klein is (daarmee bedoel ik de situatie in mijn hoofd).
Een vriendin van me zei gisteren: ik kan zien aan je ogen dat het niet goed met je gaat. Dat zie ik ook als ik in de spiegel kijk, en dat doe ik de laatste tijd ook maar niet al te vaak.