Na het blogje van gister-avond even en heerlijke " gooi er nog maar een glas wijn en ik grien me rond" huilbui gehad.
Het valt me op dat er zoveel verschillende zijn, dit was er eentje van ik haal even een stukje van dat rotsblok dat op mijn borst ligt huilbui, en eigenlijk net als je met dromen moet doen, zou ik deze buien met verhelderende inzichten op moeten gaan schrjijven.
Want eerlijk is eerlijk, ik werd vanochtend wakker en voelde mij een stuk beter, helaas kon ik echt niet meer mijn verhelderende inzichten bedenken ( en nee ik was niet toeter)
Jammer jammer jammer, want de dingen die ik de afgelopen maanden heb opgeschreven (ongestuurde brieven naar mijn ex) gaven toch weer zoveel inzicht...ja die heb ik nu wel herlezen, de rest nl in een doos gekeild.
En daarin zie ik eerlijk is eerlijk, elke twee maande dezelfde conversatie met mezelf staan.
Dat hij zicht echt niet kan binden, dat ik niet zo verder wil, dat hij " emotional unavailable" is.
Dat als hij weg is ook echt WEG is ( note: dit is het raarste wat ik echt bij iemand heb meegemaakt leg ik nog wel een keer uit) dat ik alleen maar in zijn hoofd en in zijn hart besta maar niet in zijn werkelijke leven.
Dat ik meer nodig heb en gefrustreerd ben omdat ik weet dat hij het vroeger ook kan en het nu niet laat zien.
Enfin, het was verhelderend, pijnlijk, ontluisterend en helend......geen doekjes voor het bloeden, geen pleegzuster bloedwijn. DIT IS HET EN DIT WAS HET....veel gevoel maar weining wol.
Hij kon het niet en hij kan het niet....hoe mooi zijn ziel ook is...hij heeft het opgeslagen achter een dikke deur en is geenzins van plan die deur op te gooien, hoeveel hij ook van mij houd.

Vandaag voel ik mij beter, ik ben er nog niet en zal wel weer een keer van mijn pad afdonderen, maar goed ook dat accepteer ik.
Maar ik ga door en ik geloof in MIJ!