Vandaag heb ik weer met mijn (ex)vriendin gesproken. Welliswaar begon dit via Gtalk, maar ik heb uiteindelijk gevraagd of ik langs mocht komen .. want via een chat is het niet fijn praten.
We hebben over van alles en nog wat gesproken. Onder andere hoe we ons nu voelen, waar we aan en over denken, waar we ons mee bezig houden. Het was erg fijn om met haar hierover gepraat te hebben. Het voelde goed.
We hebben geen ruzie gemaakt, hebben het ook niet, maar zijn als vrienden uit elkaar gegaan.
Het dringt ook nu pas echt tot mij door dat het niet goed meer zal komen tussen haar en mij. En dat het meeste wat ik nu ga missen is het samenzijn en het contact hebben. Het praten zoals we zojuist deden, maar dan niet over ons, maar over van alles en nog wat; wat ons bezig houdt.
We hebben afgesproken voorlopig geen contact te hebben. Gewoon om het makkelijker te maken. Ik hoop dat het gaat helpen. Het moet helpen!

Ik vertelde haar hoeveel ik nog van haar hou en dat ik nog ieder moment van de dag aan haar denk. Dat zelfs de grootste afleiding niet helpt om niet aan haar te denken.

Zij vertelde mij dat ze ook nog iedere dag aan mij denkt, maar dat het zoeken van afleiding haar wel helpt. Dat ze mij ook nog weleens mist, nu ze een hele andere indeling van de dag heeft.

Ik vraag me dan af, als we het er allebei zo moeilijk mee hebben, nog steeds aan elkaar denken, en elkaar missen .. waarom zetten we dit dan door? Waarom geven we ons samen niet nog een nieuwe kans? Maar tegelijk denk ik aan wat zij zegt. Ze heeft er de puf niet meer voor, ze heeft al zoveel verdriet gehad in het laatste half jaar, dat het niet meer perfect was, dat we te weinig deden .. nieuwe interesses die we niet hetzelfde hadden. Ik ben verdrietig dat het zo is geweest. Ik vind het zo erg, en zou haar de hemel en de aarde willen geven om het beter te maken, dat ze zo verdrietig is geweest. Dit heeft ze nooit zo met mij gedeeld. Of heb ik het niet gezien? Of aangevoeld?

Ik ben haar dankbaar dat we weer zo hebben kunnen praten. Gewoon over hoe we ons voelden, wat we dachten. Ik denk dat ik nu klaar ben om het af te gaan sluiten. Al zal dit niet makkelijk zijn. Ik besef me heel goed dat er echt nog wel ups en downs gaan komen, maar daar moet ik mij doorheen slaan. Vallen en weer opstaan. Niet teveel stil blijven staan bij het droevige, maar vooruit kijken, kin omhoog, de zon tegemoet.

Haar loslaten ... ook al wordt dit het moeilijkste wat ik ook heb moeten doen, en zal het zwaar zijn ... misschien kom ik hier sterker en wijzer uit dan tevoren!