"Elke dag is het net of ik weer een beetje meer afscheid van je neem. Elke dag weer wordt de afstand tussen ons een stukje groter, de pijn doffer. Geleidelijk vervagen de scherpe randen van het verdriet, alsook mijn beeld van jou. Met elke dagelijkse herinnering aan ons samenzijn, bouw ik de muur tussen ons steeds hoger. 'Ik mis je, ik mis je...'- klinkt het al een maand lang als dof gedreun in mijn hoofd. Toch lijkt het met de dag minder luid, of word ik met de dag dover?"
Bladerend door mn dagboekje (ok, meer een slordig notitiegevalletje dat altijd naast mn bed ligt), kwam ik bovenstaand tekstje tegen. De datum was 29 december 2003, het was net ruim een maand uit, na een relatie van 3 jaar. Misschien niet lang, qua tijdsspanne, maar zeker de meest intense relatie, mijn 'grote liefde'....
Nu zijn we bijna 1,5 jaar verder, en elke dag weer betrap ik mezelf erop dat ik nog steeds aan hem denk. En dan word ik boos op mezelf, waarom kan ik hem niet eindelijk loslaten..? Nooit gedacht dat het zo lang kon duren.. Tot mijn moeder me de link van deze site opstuurde, ben blijkbaar toch niet helemaal de enige...
Tot slot nog een recent fragmentje, daterend op 4 januari 2005:
"Ja, een nieuw jaar, nieuwe kansen...Weer goed begonnen, gewoon of ik niet zijn wil, wil vluchten, ver weg opnieuw beginnen....Wat zal de liefde brengen? Tsja, liefde...Weet niet (meer) wat het is...Kan ik ooit nog liefhebben? Voel me zo...verdoofd..."