Het gaat niet goed met me. Ik kan mijn verhaal gewoon niet kwijt en na een periode van alles op alles zetten beginnen de eerste scheurtjes zichtbaar te worden.. Ik merk dat ik een probleem heb waar ik niet tegen kan vechten. Ik ben bang omdat juist dat probleem mijn enige uitweg naar rust lijkt te zijn. Het is de schaamte die ervoor zorgt dat ik geen hulp ga zoeken, en de vastberadenheid die mij bewust meer afstand laat nemen van de mensen om mij heen. Ze begrijpen mij toch niet, ik denk dat er weinig mensen zijn die dat wel doen. Ik weet ook niet waarom ik dit stuur, maar er zijn zoveel dingen die ik niet weet.