Ik was 20 toen ik haar "vond" en ze adoreerde me.
Een prachtig klein meisje met lang zwart haar een een engelen-gezicht en een te groot hart.
Maar ik was verwaand, arrogant en zag niet wat voor engel ik aan mijn zij had.
Ik heb haar meerdere keren bedrogen met vrouwen die niet eens in haar schaduw kunnen staan, stom he, eigen schuld zeggen ze nu.
Haar liefde voor mij was zo groot dat haar pijn ondraaglijk geweest moet zijn.
Toch gingen we door, na alles wat ik flikte bleef ze van me houden.
Todat ze me bij mijn laatste "zijsprong" verzekerde dat als het nog eens gebeurde ik haar echt kwijt zou zijn.
Ze was inmiddels een mooie verstandige vrouw geworden leek het.
Het besef van de waarde van wat we hadden zonk in en ik beloofde het nooit weer te doen.
Ik draaide mijn leven om, om voor d'r te kunnen zorgen.
We kregen een dochtertje en alles leek perfect.
Maar er was iets veranderd aan mijn diamant, ze had besloten om vanaf een bepaald moment alleen haar eigen weg te volgen.
De pijn die ik haar heb aangedaan deed haar keuzes maken die haaks op mijn idee van verstandig stonden en mijn wil om alles recht te zetten deed me haar blind volgen in keuzes gemaakt door haar littekens.
Onverstandige keuzes, maar behalve mijn onvrede uiten ging ik erin mee, ik moest laten zien dat ik echt voor haar ging.
Toen werd ze weer zwanger en ik was nog niet toe aan een tweede.
Ze zei letterlijk: :"ik volg me eigen weg en het kan me niet schelen wat je ervan vindt, het kind komt er".
Mijn liefde voor haar en mijn schuldgevoel deed me me ook bij deze keuze neer leggen.
We gingen met z'n vieren verder maar het wegcijferen van mezelf had concequenties in m'n gedrag.
Ik ging stappen, zuipen, verwaardeloosde m'n gezin een beetje.
Uiteindelijk werd ik er letterlijk ziek van.
Ik had mijn eigen gevoel 3 jaar weggestopt voor mijn engel maar het brak me nu op.
Drie weken geleden besproken we de mogelijkheid dat ik alleen verder moest want ik kon niet meer.
"Verstandig", was haar nuchtere respons.
Na een week in m'n eigen huis kwam het besef hoeveel mijn gezin toch voor me betekent.
Ik kreeg het gevoel dat als ik maar gelukkig ben we prima als lat-gezin verder konden, ik bedoel de liefde is er wel alleen zag zij nu alleen een 3 jaar lange ontevredenheid in mij.
Twee weken geleden had ik een vreemd gevoel en ik besloot maar even "wat spullen te gaan halen".
En daar op haar woonkamer vloer lag haar nieuwe love-interest mijn dochter voor te lezen.
En mijn hele wereld is ingestort.
Alles wat ik de afgelopen 4 jaar ben geweest is weg, en ik krijg het niet op een rij.
Haar te grote hart is klaar met mij.