Het is alweer erg lang geleden, de meeste nieuwe leden zullen me niet eens kennen, maar toch maar weer eens de digitale pen opgepakt, ik weet zelfs niet eens waarom eigenlijk...Gevoelsmatig.

Ik heb een lange tijd niet meer geschreven, en ben niet meer zo actief op deze site als voorheen. Door meerdere redenen eigenlijk. Ten eerste vond ik het klimaat op de site niet meer zo prettig eigenlijk. Dacht bij mezelf wel eens wat zijn we hier nou aan het doen? Helpen we elkaar niet meer? Ik had het gevoel dat mensen niet meer luisterden naar het verhaal van mensen maar alleen zochten naar dat ene zinnetje waarmee opgekropte frustraties geuit konden worden.. t was niet meer mijn ding. Ik heb het altijd vervelend gevonden, maar op een gegeven moment werd het me teveel. Ik zie leden vertrekken om dezelfde redenen en niks lijkt te veranderen.

Een voorbeeld van laatst, Jester maakt een grapje, valt bij sommige verkeerd, kan, lastig als je de toon niet hoort soms, bied zijn excuses aan, maar nee hoor, gewoon doorgaan. Excuses is niet genoeg, en dan denk ik waarom? Wat win je ermee? Wat voegt het toe op deze site? Niks in mijn ogen..Want hadden we niet al genoeg pijn?

Een andere reden waarom ik hier niet meer zo vaak kom is dat mijn liefdesverdriet wel zijn ergste periode gelukkig heeft gehad. 5 maanden lang heb ik gehuild, gebeden tot goden waar ik niet eens in geloofde, en ben slepend en tergend langzaam door de grootste hell ever denkbaar voor me gegaan. Dat hield ineens op, een weekend er tussen uit, en de tranen waren gewoon op ineens denk ik.

Ik heb de draad weer opgepakt, sport 4 keer per week tegenwoordig, eet gezond, probeer een soort van regelmaat in mijn leven te vinden, en ik kan weer genieten van dingen, alhoewel ik nooit meer dat gevoel van geluk heb mogen ervaren als toen in de periode ik met haar was. Er blijft een duister gevoel over me hangen, en de eenzaamheid weet me nog dagelijks hard te raken. Ik ben een kleine 9 maanden verder, haar mis ik niet meer zozeer, wel het gevoel van liefde, geluk, trots en genegenheid.

Maar ik heb weer hoop, ik geloof weer in liefde en geluk! Het is te vroeg om er iets over te vertellen eigenlijk, maar er is iemand bijzonder op me pad gekomen. Niet zomaar iemand. Maar iemand die het verschil kan maken. Iemand die mij kan inspireren, waaraan ik het beste van mezelf kan geven. Iemand die het vechten waard is. Kleine stapjes worden er gezet, voorzichtig, en de tijd zal ons ooit misschien samenbrengen. Ze geeft in ieder geval hoop, en dat is een zeer welkom lichtpuntje in de duisternis!

Dit keer geen gedichten, dramatische verhalen over pijn en leed, tips, sprookjes of luister suggesties.
Dit keer zomaar een status update op de zaterdag middag omdat ik ineens de behoefte kreeg. Niks meer, niks minder.

Ik hoop dat iedereen ooit zijn weg weer terug vind, of in ieder geval een weg die te doen is.
Mrmusicman.