Ik hoop dat er iemand bereid is mijn verhaal te lezen, dat er ergens iemand is die de moeite er voor wil nemen .

Het zit namelijk zo, ik ben nooit een held geweest in relaties. Mijn probleem is dat ik me overdreven hecht aan iemand waardoor ik mezelf compleet wegcijfer en met alles instem. Ik ben 22 jaar op mijn 15de kreeg ik een relatie met een jongen die alles behalve goed voor me was. Deze relatie heeft tot mijn 20ste geduurt. Ik ben in deze relatie vreselijk mishandeld, vernederdt en gepijnigt in elk zin van het woord. Het heeft me alle kracht en moeite gekost hieruit te stappe en ben door een hel gegaan. Daarna brak een mooiere periode aan, ik was vrijgezel eindelijk genoot ik van het leven van leuke dingen doen die ik in al die jaren nooit heb gedaan zoals bijvoorbeeld uitgaan. Ik flirtte na een tijdje zelfs met jongens maar had absoluut geen zin in een relatie. Tot ik na ruim een jaar een jongen leerde kennen, mysterieus interessant. We gingen op date en ik viel meteen als een blok voor hem maar hij voor mij half niet zo erg als ik voor hem. Ik kwam weer in een intense relatie terecht. Deze jongen mishandelde mij niet maar hij heeft me nu al na pas een jaar al vreselijk veel gekwetst. Hij is zelf enorm jaloers heb me facebook verwijdert voor hem en ga ook niet meer uit (ja super dom i know, weer dat wegcijferen ) maar zelf had hij wel stiekem allemaal contact met meisjes en toch vergaf ik het hem. Hij heeft vaak stress en dat reageert hij veel op mij af omdat er bepaalde dingen in zijn leven niet lekker lopen. Ik probeer kalm te blijven en hem te helpen, ik steun hem en zijn familie door dik en dun. Zijn ouders gaven aan dat ze me heel lief meisje vinden, en me heel erg waarderen dat ik ze zoveel steun. Ook met zijn zusjes kan ik het enorm goed vinden. Ik probeer echt lief voor hem te zijn en me aan te passen ik verwen hem altijd met dure kado's en als hij krap zit stort ik uit mezelf geld op zijn rekening. Ik probeer alles en nog is het niet genoeg. Wat me zo vreselijk moe maakt is hoe tegenstrijdig het allemaal is. Ene dag houdt hij van me andere dag (zoals vandaag) zegt hij: ' het werkt niet, ik wil je niet meer laat me met rust! je kan me niet dwingen!' Laat me niet door jou ander nummer nemen je moet me niet gaan stalken! 'Ik wil geen meisje meer voorlopig wil niemand wil alleen maar rust!' Dit kwetst me enorm maar als hij dan toch weer belt of smst maakt me hart een sprongetje.

Vandaag heeft hij me geblokkeerd op whatsapp en mijn zusje een berichtje gestuurd dat ik hem met rust moet laten. Ik voel een enorme zwakkeling die nul zelfrespect heeft. Als ik dat maar een beetje had, was ik allang weggeweest ipv me zo te late behandelen. Niemand te dichtbij laten komen. Daar wou ik me aan houden na mijn eerste relatie. Ik wou nooit meer zoveel pijn en verdriet en nu zit ik weer in een cirkel van een onmogelijke relatie. Ik maak emoties zo heftig en intens mee hij zei zelfs dat hij het normaal vind dat ik zoveel om hem geef. 1 keer zei ik in een emotionele bui 'ik zou zelfs bloed aan je geven als je dat nodig had' hij zei erop terug: nou ik niet aan jou, aan niemand niet zo ben ik. Als ik dit zo type denk ik wel wat een idioot ben je ook dat je nog blijft maar waarom zijn die rot emoties zo sterk? Waarom hou ik niet genoeg van mezelf, om mezelf beter te gunnen? Waarom kan ik verdorie niet loslaten heb ik verlatingsangst pff kon ik maar weg, ver ver ver weg van hier naar een plekje waar ik niemand ken. Ik ben de pijn zat het verdriet zat het constante huilen zat. Ik geef alles maar krijg niets terug niets. Ik ben zo moe zo vreselijk moe. Ik eet niks, ervaar geen dorst zit alleen maar in me kamer. Ik voel me zo verdomd alleen dat het gewoon fysiek pijn doet. Het is zo rauw en heftig en ik kan er maar niet van weglopen. Hoe harder ik ren, hoe sneller me verdriet me inhaalt.

Ik hoop dat iemand me begrijpt en me verhaal herkent ..