Naar aanleiding van ons laatste telefoongesprek kreeg ik een e-mail van haar.

In het gesprek is veel gezegd. Veel verwijten van haar kant. Verdediging van mij op verwijten die niet terecht waren. ook heb ik geprobeerd de situatie helder te benoemen: We hebben beiden nagelaten met elkaar te praten en naar elkaar te luisteren. We hebben allebei ons aandeel gehad. Op een paar gespreksonderwerpen gaat zij in haar e-mail verder in. En ik ben de weg kwijt wat ik hieruit moet opmaken en wat ik ermee moet. Ik zal eerst het gesprek toelichten en vervolgens haar e-mail tonen. Ik heb mijn verhaal en haar haar e-mail in nummers verdeeld per onderwerp voor de leesbaarheid.

1. Ik
Op de dag dat zij vertelde gevoelens voor iemand anders te hebben gekregen. Wilde ik er alles aan doen om haar bij mij te houden. Ik heb gezegd wat ik dacht dat zij zou willen horen. Door mijn depressie voelde (en voel nog steeds) ik mezelf een waardeloos figuur die niets voor elkaar kreeg. Alle problemen betrok ik op mij. Ik was schuldig zij was slachtoffer. De problemen die ik met haar had (zij, koud, afstandelijk erg dominant, geen-gevoelsmens) heb ik niet genoemd, uit angst dat ik haar weg zou drijven in de armen van de ander. Door de gesprekken met professionals, mijn vrienden en zelfs haar vriendinnen ben ik tot inzicht gekomen dat het wel degelijk ook aan haar lag. Dat ik heb ik dan ook aangegeven in het gesprek.

1. Zij
Een aantal dingen van gisteren hebben me erg geraakt, vooral de opmerking dat je in die week dat we 'pauze' hadden vanalles hebt gedaan/gezegd om me terug te krijgen, maar dat je dat nu meer genuanceerd ziet. Dit heeft me erg verdriet gedaan. Eigenlijk heb je me dus iets voorgespiegeld wat niet helemaal waar was.

2. Ik
Doordat ik zo in de put zat en van nature erg levenslustig maar toch perfectionistisch ben wilde ik voor haar alles perfect regelen. Het probleem was dat daardoor wel eens wat bleef liggen, omdat ik het niet perfect voor elkaar kreeg. Waar ik dan bijvoorbeeld ook op doel is dat zij graag kinderen wilde. Ik ook heel graag, maar ik vond mijzelf minderwaardig en dacht "hoe kan ik nou in godsnaam in deze staat een goede vader zijn!". daarnaast ben ik best traditioneel en wilde ik eerst trouwen en dan alleen al omdat ik haar dan superromantisch, een dag met alles erop en eraan ten huwelijk zou kunnen vragen. Deze dag had ik in mijn hoofd al helemaal gepland (een high tea met haar vriendinnen, dan samen paardrijden, ze is gek van paarden en vervolgens het hele huis met kaarsjes en rozen versieren en haar vervolgens vragen... ), inclusief de muziek voor de openingsdans. Dit alles heb ik haar uiteraard nog nooit verteld, maar dat bedoelde ik in ons gesprek.

2. Zij
Ook de opmerking over dat als je alles had gedaan wat je in gedachte had ik de gelukkigste vrouw zou zijn geweest. Dan komt bij mij altijd de vraag op "Waarom??" en "hoe is het allemaal zo fout kunnen gaan". Maar ja, het is nu eenmaal zo en we moeten het beiden een plaats geven en verder met ons leven.
Ik zie het soms zo om de pijn te verzachten: als we voor elkaar bestemd zouden zijn geweest was het anders gegaan. En als het toch zo zou zijn kom je elkaar weer tegen. Ik wens je het allerbeste.

Wat bij mij de meeste vragen oproept is bij punt 2 het woord; "waarom??", ook de aansluitende zin kan ik niet duiden. Voor mij is het zo duidelijk wat er is misgegaan. Wat is zij in godsnaam aan het doen vraag ik me af. Zit het diep bij haar? Ze is van mij direct in een andere relatie gerold. Ze vieren binnenkort kerst bij elkaars families en zijn al samen op vakantie gegaan. Gun mij dan ook rust en ga me geen verwijten maken... Ik heb het even niet meer.

Liefs,
Gum