In augustus 2004 heb ik een hele leuke meid leren kennen, ze is 13 jonger
> dan ik, ik ben 34, en woont ongeveer 130 km bij mij vandaan.
> Al gauw onstond er een relatie die stevig en solide leek. regelmatig wisten
> we elkaar een goed gevoel te geven, was het niet met woorden dan wel door de
> manier van doen. Blikken zeggen vaak meer dan worden. Wij wonen niet samen,
> zoals al gezegd en tot voorkort zagen we elkaar alleen in het weekend.
>
> Mijn vriendin woonde tot begin van deze maand nog thuis bij haar moeder, ik
> op mijzelf in xxxx.
> We hebben samen een heerlijke kerst en oud en nieuw gehad.
> Bij mij gebeurde er na nieuwjaar een paa ingrijpende dingen die ook op mijn
> vriendin haar weerslag hebben gehad.
> XX januari was ze jarig en werd 22, ik ben de dagen na haar verjaardag op
> haar eigen verzoek bij haar gebleven tot en met zondag de 16e. Daarna ging
> ik terug naar huis. Onderweg in de auto kreeg ik nog een lieve sms.
>
> Bijna een week later, op vrijdag, reissde ik wederom af naar het zuiden,
> echter deze keer richting mijn ouders.
> Vanuit de auto belde ik die vrijdag mijn vriendin om haar te laten weten dat
> ik onderweg was naar mijn ouders. Zij was op dat moment bij haar zus en
> hield het gesprek kort, iets wat ik me kan voorstellen.
> de dag erna belde ik haar 's-middags en meteen viel me de toon van het
> gesprek op.....naar haar eigen woorden ging het wel met haar en was er iets
> dat ze niet zo leuk vond om door de telefoon te doen. Ik heb toen gezegd dat
> ik dat wel van haar wilde weten wanneer zij er aan toe was. Maar het begon
> bij mij te knagen en vandaar dat ik haar ook een sms stuurde en een brief
> schreef.
> Die brief bezorgde ik dezelfde avond nog bij haar, omdat ze niet thuis was
> deed ik hem in de brievenbus.
>
> Zondag bleef het de hele dag stil en ook de telefoon werd niet beantwoord.
> Totdat ze mij rond 11 uur 's-avonds belde.
> Ze wist even niet meer wat ze wilde, het gevoel was er nog wel maar er was
> een hoop gebeurd. Een aantal dingen die mij persoonlijk betroffen. Niet van
> mij naar mijn vriendin toe.
> Omdat ze aangaf dat ze het niet meer wist, heb ik haar toen aangeboden om
> haar tijd en ruimte te geven om over wat ze wil en hoe na te kunnen denken.
> Daarna heb ik haar die ruimte geprobeerd te geven, ik heb haar niet gebeld
> en ook niet opgezocht.
> Inmiddels zijn we bijna een maand verder (23 januari) en ik weet nog steeds
> van niets. Ik heb met mijn vriendin af gesproken dat ik haar op de hoogte
> zou houden van het oplossen van de problemen die ik heb....dat doe ik dan
> ook, maar ik krijg nergens een reactie op, het voelt alsof ze van de
> aardbodem is verdwenen. het maakt me ook erg onzeker.
>
> Natuurlijk heb ik haar op Valentijnsdag een kaart gestuurd, digitaal
> welliswaar, maar wederom geen reactie.
> Wat ok wil en moet denken weet ik momenteel niet, er gaan heel veel dingen
> door mijn hoofd. Zoals ik mijn vriendin in de afgelopen maanden heb leren
> kennen is ze iemand die van haar hart geen moordkuilmaakt.
>
> Ik weet niet hoe ik de afstand die er nu is moet opvatten, maar we zijn nu
> bijna een maand verder, ik wil verder en ik neem aan dat degene die ik nu
> nog als mijn vriendin beschouw dat ook wil. Mensen uit haar omgeving kan ik
> niet bereiken of die willen zich er niet mee bemoeien omdat het volgens hun
> iets is tussen mij en mijn vriendin.
>
> Wat moet ik doen???
> Het gevoel van mijn kant is er 100%, ik ben stapelgek op mijn vriendin maar
> vraag me af of die gevoelens nog wederzijds zijn.
> Op dat gebeid tast ik van haar kant in het duister. vanwege de tijd en
> ruimte die ik haar heb willen geven, en nog steeds geef, heb ik geen
> telefonisch contact met haar opgenomen, net zo min als ik gebeld heb.
Lastig is en blijft het. Zeker omdat het nu een maand geleden is dat
> we elkaar aan de telefoon spraken. De 3oe januari heb ik haar nog gezien en
> gesproken omdat we samen naar een evenement gingen. Maar "ons" is toen niet
> ter spraken gekomen, wel was het op de terugweg gewoon sociaal gezellig in
> de auto...de heenweg was wat onwennig...daarna heb ik niets meer van haar
> vernomen en haar telefonisch en "In real"ook met rust gelaten, gewoon omdat
> ik vond dat dat zo hoorde en vanwege de ruimte die ik haar wil(de)
> geven...nu het bijna een maand geleden is (sinds de 30e) maakt me dat
> onzeker, of je nu 34 bent of bv 14 volgens mij is het gevoel hetzelfde. Ze
> is absoluut niet het type dat niets zegt als ze iets niet wil of helemaal
> niets meer van zich zou laten horen....dat maakt het dan ook zo vreemd! Ik
> denk dat ik komende week even bij haar moeder langs ga, gewoon om te horen
> of alles goed is en er niets vervelends is gebeurd. de directe
> confrontatie....ik weet niet of dat wel zo handig is nu, omdat we immers
> hebben afgesproken dat zij degene zou zijn die met met mij contact zou
> opnemen als ze er uit zou zijn...Je kunt de stilte ook positief opvatten, in
> de zin dat ze er goed over nadenkt. Maar nogmaals.....het blijft
> ongelofelijk lastig.....
Zaterdag 26 februari, rond half 2:

Vanmiddag rond half 2 kreeg ik deze e-mail:

Hoi XXXXXX (Hier staat mijn echte naam)
Ik wil je meteen even vertellen dat ik niet meer verder over ons na hoef te denken. Ik heb besloten dat het voor mij beter is om niet met je verder te gaan. Ik heb er namelijk geen vertrouwen meer in dat ik met jou nog een goede toekomst kan opbouwen.

Normaal gesproken zou ik dit niet via een mailtje vertellen, maar gewoon persoonlijk recht in het gezicht. Aangezien ik geen zin heb om eerst heel het stuk naar **** hiervoor te rijden en jij ook geen auto tot je beschikking hebt op dit moment, is dit de makkelijkste manier voor mij.

Ik hoop voor je dat je al je dingen snel kunt oplossen, dat zal je leven ook wat makkelijker maken.

Spreek je nog wel op msn misschien.. of tijdens een meeting ofzo...

groetjes ****

-------------------------------------------------------
Dus het is uit! Maar ik vind het erg zwak dat het per e-mail moest! Dat was niet nodig geweest want ook al heb je geen auto dan is er altijd nog openbaar vervoer... nu, 7 maart 2005, zit ik met ontzettend veel vragen...vragen waarop ik misschien een antwoordt krijg...ik heb haar vorige week ook een mailtje teruggestuurd maar (nog) geen reactie gekregen...6 maanden geluk over en weer en dan dit...op zo'n manier...