Tik tok,
Tik tok..

De klok tikt door en weldra is het daar.. 13 mei 2013.. Nooit gedacht dit ooit te moeten zeggen, maar dat is de datum dat we exact één jaar uit elkaar zijn..

En als ik eraan terugdenk, momenteel voelt het aan alsof het pas verleden week gebeurt is. De pijn is terug, de dromen komen terug.. De laatste twee tot drie maand was ik er ROTSVAST van overtuigd dat hij steeds meer en meer uit m’n systeem was.. Ik kon zelfs bijna met trots zeggen dat ik terug verderkon met mijn leven, dat alles terug rozengeur en maneschijn was met mijn innerlijke zelf, tot die godverdomse droom van vrijdagnacht..

Ik keek je aan in m’n droom, zei tegen je dat ik je maar bleef missen, je terug in m’n leven wou.. Je lachte, zei dat je dit ook wou.. Ik schoot wakker, half in shock en ineens zei ik rond 3u ’s nachts luidop en zonder er bij na te denken dat ik het effectief moest zeggen, puur uit impuls: Ik heb de liefde van mijn leven laten gaan. En ik schrok wanneer ik het zei, wanneer ik het me hoorde zeggen.. Het was alsof de woorden door mijn kamer galmden.. En ineens, daar was het, een gevoel vanuit mijn buik, tintelingen die mijn borstkas en ineens ook mijn keel begonnen over te nemen.. Ik begon naar adem te snakken en voor ik het wist rolden er dikke tranen over mijn wangen. Het enige wat ik kon doen, en het enige wat ik wou doen en het enige dat ik dan ook dusdoende gedaan heb was een kussen pakken, het stevig vasthouden terwijl ik in een huilbui terechtkwam die al geleden was van de breuk zelf.. Ik was kwaad op mezelf, kwaad op m’n ex.. Ik begon half te gillen in mijn kussen, om toch wat het geluid te dempen en om mijn ouders niet te wekken..

Eén jaar is er nu voorbij.. Eén jaar van verdomde stilte.. Eén jaar.. En het lijkt nog maar net gebeurd te zijn.. Verdomme.. Ik zie me daar nog staan in de keuken, mijn moeder klaar om naar bed te gaan, op moedersdag dan nog wel!! Had net die dag ook geen kado voor haar klaar.. Ik voel me niet goed, zei ik als ik voor haar stond, moet ik morgen naar school? Ineens verloor ik het en begon te wenen.. Ze vroeg wat er was en al snikkend kreeg ik het eruit dat we uit elkaar waren.. Geschokt, dat was ze zeker, geen van mijn ouders had het zien aankomen..

Waarom dit nou? Omdat ik onlangs gehoord heb dat je blijkbaar gewond bent geraakt in een auto-ongeluk? De rest was oké, zo bleek uit het verhaal, maar jij was de enige die gewond was.. Mijn god, ik heb er niet verder achter gevraagd, heb alleen gehoord dat je gewond was, maar verdomme, de schok die door mijn hart ging.. Van toen af is het slechter met me beginnen gaan, begon ik je weer te missen, begon ik weer meer aan je te denken, begon ik steeds meer over je te dromen.. Verdomme toch!! Wat als het nou erger zou geweest zijn? Stel dat je er niet meer was? Dat je er niet meer levend zou uitgekomen zijn?

Ik mis je, verdomme! Moet dit nou echt, na een jaar?? Net wanneer ik bijna helemaal kan zeggen: Het is over.. Nu moet dit gebeuren? Nu moet ik ook ineens van iemand anders beginnen te horen dat je die bepaalde groep steeds minder moet hebben?? Zo moet ik ook steeds meer beginnen aanhoren van bepaalde mensen dat ze me terugwillen in de kroeg, dat ze me terug mee uitvragen naar de kroeg.. Het is gewoon teveel, het is gewoon teveel ineens..

Het maakt me zo in de war..

Ach, fuck gast.. Wat doe je toch met me?