Hallo allemaal,

Na het lezen van veel verhalen, wilde ik ook de mijne kwijt.

Herken mezelf in de vele gevoelens van ldvd: geen zin in eten, spanning in je onderbuik, 's ochtends vroeg wakker en dan meteen liggen malen, liever werken dan een vrije dag/weekend, niet meer genieten van leuke dingen/activiteiten...

Het is nu 3 weken geleden dat ik na een nacht liggen malen (zenuwachtig...knoop in mn maag...twijfel) het op een zaterdagochtend heb uitgemaakt met mn vriendin....we hadden 5 maanden een relatie.
Ik kon het gewoon ff niet meer...had een beklemmend/benauwd gevoel....wilde ff lucht! Ze heeft er veel verdriet van gehad en ik ook...nog steeds... Een week later weer contact gehad, vroeg ze via sms of ik nog steeds achter mn keuze stond...voelde ook beklemmend/voor het blok gezet....en gezegd dat het eerst wel ff beter was zo... Met reactie dat zij der dan wel klaar mee was.... Pijn!

Nou heb ik nooit een lange relatie gehad, zij was de eerste, terwijl ik al in de dertig ben...
We hebben het er ook wel over gehad...dat ik zo lang alleen ben geweest en gewend ben aan mn eigen vrije leventje...dat het wennen is voor mij. Maar het voelde heel goed. Maar de afgelopen maand ging het steeds meer beklemmen....we hadden ook continu contact...whatsapp/sms etc....dit ging me op laatst ook tegenstaan...voelde me verplicht om met hetzelfde enthousiasme te reageren op elk berichtje...

Achteraf denk ik wel dat ik veel eerder aan had moeten geven dat dit zo niet werkt voor me en dat we wat gezonde afstand moeten houden. Maar ja achteraf....sinds we uitelkaar zijn ging het de eerste dagen wel ok...maar wordt er niet beter op....ze heeft me doen inzien dat alleenzijn (hoewel ik altijd genoten heb van mn hobbys, reizen, vrijheid, etc) ook niet alles is. Soms echt het gevoel dat mn leven zoo vluchtig/niks voorsteld....kortom...ik wil iemand om het mee te delen en er voor iemand zijn!

Soms ben ik ervan overtuigd dat zij het is...denk ik...wat doe je moeilijk...geef jezelf en zie het aan...ga dervoor... Andere momenten denk ik het is wel goed zo...ik heb me altijd zo gered...
Echter...bij dat laatste heb ik ook sterk het gvoel dat ik weer voor mn eigen veilige single leventje kies...niets te hoeven verantwoorden en nergens om hoeven te denken...wordt je ook niet gekwetst...

Mn verstand wil niets liever dan met haar samenzijn, voel me ook zeker toto haar aangetrokken, is lief, leuke familie, etc....maar net alsof ligt mn hart aan de ketting....en dat ik deze niet durf los te laten....
Gatver....baal der ontzettend van....

Geeft wel steun om alle verhalen van 'lotgenoten' hier te lezen. soms heb je nl echt het gevoel dat je alleen bent/overblijft op deze wereld...