Hoy Dromer,

hier effe een Keelia-reactie

Ik begin mijn reactie met een artikel van, ja je raadt het al, sochicken (ben verslaafd aan die site )

http://www.sochicken.nl/jezelf/positief-omgaan-met-negatieve-gedachten.html

Alsjeblieft *overhandigt artikel*

Nu, als je mijn voorlaatste blog hebt gelezen, en dat heb je gedaan want er staat reactie ,heb je gelezen dat ik me op dat moment echt niet goed voelde. Ik dacht weer aan mijn ex, vroeg me af hoe het kwam dat ik na 8 maand nog steeds dit gevoel kon krijgen en wou ertegen vechten. Iemand raadde me aan om wel aan dit gevoel toe te geven en heb dit gedaan. En zoals jij al voorspelde: ik ben er triomferend uitgekomen want heb net een hele planning voor de komende 6 maand opgesteld in mijn agenda en kijk er echt naar uit!!

Euhm, ja, tuurlijk wil ik ruilen!! Je hebt inderdaad al zoveel bereikt sinds je breuk en je hebt al goede beslissingen gemaakt in het ldvd-proces.. Al heb ik soms een beetje de angst dat je TE lang in de negatieve spiraal blijft.

Dit vond ik voor mezelf een echte eye-opener in het artikel:

Ik mis mijn ex ook enorm, echt enorm, ik vind het hartverscheurend als ik bedenk dat hij mijn enorme transformatie niet heeft kunnen meemaken. Maar in mijn gedachten heb ik het volgende gesprek met hem gevoerd:

"Het spijt me als ik je gekwetst heb, maar ik voel me gelukkig hoe ik nu ben. Ik heb voor iedereen die ik ken uit mijn "vorige leven" de deuren gesloten want ik wil een nieuw begin. Sommigen van hen zullen dit misschien niet waarderen en zullen zeggen: Ja, maar hey, Keelia, zo niet!! .. En ze laten de deur gesloten. Sommigen zullen zeggen: Je bent veranderd en ik aanvaard je zoals je bent.. En ze zullen weer de kracht tonen om de deur open te krijgen. Br (<-- ex), ook jouw deur is gesloten geraakt. De keuzes die ik gemaakt heb, soms heb ik er spijt van gehad, echt waar. Maar als ik kijk wat ik nu allemaal ervoor in de plaats heb gekregen. Ik begin steeds meer het leven te leiden dat ik altijd al wou. Ik begin steeds meer te beseffen dat niets me kan en mag tegenhouden om mijn dromen te bereiken. Ik heb offers moeten brengen om te staan waar ik nu sta, maar ik zou het niet anders gewild hebben en als ik in de tijd kon reizen en 8 maand teruggaan in de tijd, dan zou ik mezelf aanraden om EXACT dezelfde beslissing te nemen, met alle pijn die door die beslissing is gevolgd, maar ook door al het geluk die nu zijn vruchten begint af te werpen."

Wat ik hiermee wil zeggen: Fixeer je niet op hetgeen je bent verloren. Fixeer je op hetgeen je hebt gewonnen. Spijtig genoeg is onze geest geprogrammeerd om grote wonders te zien, maar ook kleine details kunnen wonderen zijn. Je mag trots zijn op wie je vandaag de dag bent. Maak van je ex een gelukkige herinnering. Omarm die herinneringen als een oude vriend waar je op kan blijven rekenen, maar ga verder in het leven en maak ook nieuwe herinneringen, nieuwe vrienden.

Wees trots op wie je bent..

Als laatste geef ik je nog dit mee. Dit boek heb ik onlangs gelezen (mijn laatste blog is een stuk van dat boek ) en het is echt prachtig:

Manuscript uit Accra van Paulo Coelho

Naja,
hopelijk kan je wat met deze reactie

Groetjes!!!

Knuffel voor jou hoor! Ik kan het niet anders dan eens zijn met de hele reactie van Keelia, krachtige dame ben je!
Lees inderdaad ook haar voorlaatste blog door, ik heb daar ook een reactie gezet, die hier ook goed van toepassing is. Keelia fijn dat jij er ook wat aan gehad hebt!

En ik ben een dumper (wat een rot woord zeg!!!) maar ik snap het echt, ben ook een stumper geweest een aantal jaren terug, waardoor ik op deze site ben beland. Maar begrijp ook dat mensen die ldvd niet kennen, zich niet kunnen voorstellen hoe ongelovelijk verdriet het is, er niet bij stil staan. Het is een onvermogen om zich in je te kunnen inleven. Niet iets wat bewust wordt ingezet.
Ik ben erachter gekomen dat je als dumper het nooit, maar dan ook nooit, goed kan doen. Ondanks dat ik het ldvd proces ken van de andere kant, het enorme verdriet wat mij twee jaar gekost heeft om dat te boven te komen, ondanks dat ik mij kon inleven in zijn situatie, kon ik het ook niet goed doen voor hem. Laat staan, als je dat proces niet kent, dan is de afstand mogelijk nog groter.
Alles wat je doet of zegt, wordt wat achter gezocht, ben je duidelijk, wordt het als kil geïnterpreteerd, als je niks meer zegt, wordt dat ervaren als deuren dicht gooien, als je wel wat liefs zegt en open bent tegen de ander, krijgt diegene weer hoop en wordt je dat verweten, etc.
Mijn deur staat altijd open voor hem (nou ja mijn mail), alsnog vindt hij dat ik een deur dichtgooi. Nou sorry, maar hij mag alles vragen wat hij wil, ik zal altijd reageren. Ik wil hem alleen niet zien, dat is mijn stukje, die ik mag hebben vind ik. Ik moet een grens trekken, het is helaas over.

Het enige wat je kan doen is het heft in eigen handen nemen en de wijze raad van Keelia opvolgen. Je hebt voor je gevoel geen antwoorden kunnen krijgen, geef jezelf de antwoorden! Praat met haar zoals jij dat zou willen en bedenk wat zij zou kunnen zeggen. Ga niet meer afwachten, boos zijn daarover, het haalt niks uit. Het is nu 8 maanden later, nu is het aan jou!! Zij komt niet meer, accepteer het zoals het is, hoe moeilijk dat ook is.

Je kan het!! Het zal je lucht geven. Jammer dat je besluit je bday niet te vieren. Er klinkt wat verbitterdheid in je verhaal. Alleen jij kan je situatie veranderen, zo te lezen blijf je er alleen maar tegenaan schoppen ipv constructief je verdriet aan te pakken.
Dus nogmaals: Neem het heft in eigen handen en put uit het verdriet de kracht die je nodig hebt om door te gaan. Het zal je veel opleveren!

Liefs en een knuffel,
Binas

Interessante topic.

Hoewel ik de keuze van de benamingen ‘Dumper’ & ‘Stumper’ wel erg vind bijdragen aan de ongelijkwaardige beeldvorming dat de ‘Dumper’ de ‘One in Charge’ is—en de ‘Stumper’ zich als een weerloze zielenpoot zonder enige controle in een machteloze positie geduwd ziet.

Het hoeft niet zo te zijn.

Ik kwam op deze site terecht omdat mijn toenmalige vriendje, waar ik mee samenwoonde, met een weekendtas naar zijn moeder vertrok—om nooit meer terug te komen. Ook mij is toendertjd geen uitleg gegeven, noch ruimte of tijd geboden om mijn vragen te stellen en antwoorden te verkrijgen.

Ik weet dus wat het is om lijdzaam en hulpeloos te moeten toekijken hoe iemand abrupt, zonder aankondiging, de stekker eruit trekt. Wij woonden samen. Hij vertrok, volgens zeggen die dag, ‘voor een paar dagen’ naar z’n moeder. Vervolgens heeft hij alle communicatie afgehouden en heb ik hem, op n paar emails over praktische zaken na, nooit meer gesproken/gezien. Daar zat ik dan, zijn spullen als demonen in het donker waarin ik zat.

De eerste week heb ik nog pogingen ondernomen om met hem te communiceren. Ik geloofde het niet, begreep het niet, verdiende het niet, aanvaardde het niet. Dat maakte dat ik me, voor mij doen, binnenste buiten draaide om het contact tussen ons te blijven initiëren . Van hem kwam het niet. Totale radiostilte. Al mijn energie werd gepompt in het geduld om te wachten op een telefoontje dat niet kwam—en daar dan talloze betekenissen en invullingen voor te zoeken. Daar dan vervolgens weer teleurgesteld op reageerde. En kwaad vroeg om contact—want dat verdiende ik! Volgende morgen mijn vingers weer die smsjes typten waarom hij me niet wilde spreken en zo liet bungelen, verdomme. En dit een weekje door. Moeizame, onbevredigende pogingen.

De tweede week heb ik rationeel de balans opgemaakt. Gekeken naar de verhoudingen, de gebeurtenissen, de omstandigheden. Had hij nu echt alle touwtjes in handen? Nee. Alleen zijn eigen touwtjes. Niet de mijne. Ik had nog steeds leiding en verantwoordelijkheid over mijn eigen positie—en hoe met deze gebeurtenis om te gaan.

En was ik klaar met die rol van, inderdaad, ‘Stumper’. Ik ben geen stumper die, against all odds in, maar blijft proberen, blijft investeren, blijft hopen, blijft geven. De belangrijkste mindset in deze is wellicht: ik sta het mijzelf ook niet toe om weg te kijken van de signalen en wat mij dat zegt over een partner die het op alle gebieden laat afweten. Niemand heeft zoveel macht over mijn leven, mijn algehele emotionele welzijn, mijn functioneren-- tenzij ik het toelaat of laat gebeuren. Het is geen kwestie van ‘(niet) kunnen’: het is een kwestie van ‘(niet) willen’. Vastberadenheid. Geloof in jezelf. Voor jezelf opstaan—en jezelf, zo nodig, in bescherming nemen.

Dat iemand besluit om bij me weg te gaan en radicaal alle toegangswegen tot elke vorm van communicatie afsnijd, daar heb ik geen controle over. Dat doet ook heel veel pijn. Waar je echt doorheen moet. Maar ik (en dat geldt voor iedereen!) heb wel degelijk controle, hoe ik mijzelf in die situatie manoeuvreer. Dat is leiding (over)nemen. Wat betekende dat ik hem een ultimatum van 2 weken heb gesteld: de eerste week gaf ik hem om initiatief te nemen voor een gesprek tussen ons. Kon hij me dat niet bieden, dan had hij nog 1 week over om zijn spullen uit huis te verhuizen.

Zijn spullen haalde hij dag 12 op.

Als ik op mijn ervaring terugkijk, heb ik vrij snel de leiding over mijn leven terug gepakt. En dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet had, integendeel. Er was wanhoop, rouw, onbegrip, woede en gemis. Waar ik alleen niet zoveel van ‘had’, was zelfmedelijden. Hoewel ook ik vond dat ik ‘recht’ had op uitleg, een gesprek, antwoorden, een eerlijke afsluiting, etc—realiseerde ik mij al heel snel dat ‘wat hij mij behoorde te geven’, niet opeisbaar is. Je kan iemand namelijk niet dwingen om het te doen zoals jij zo graag wenst. Je moet het doen met de bereidheid, en dit geval met het gebrek aan bereidwilligheid, van een (ex)partner. Feitelijk dus roeien met wat je wordt gegeven.

Er komen in de reacties voorbij dat ‘de achterblijver’ eigenlijk ook een ‘gewenningsperiode’ verdient, 'de kans moet krijgen om over dingen te kunnen praten'. Dat het ‘niet zo vreemd is’, dat de Achtergebleven Partner in de loop der tijd af en toe bij de Verdwenen Partner nog komt aankloppen, omdat er nog zoveel vragen onbeantwoord zijn gebleven.

Tja. Van iemand die in 1 dag alles kwijt was, zonder communicatie daarover, geloof ik dat ik hier wel mag meespreken. Wat ik bij veel achterblijvers vaak bespeur, is de verontwaardiging en teleurstelling dat na talloze pogingen (zelfs maáánden na de breuk) om toch nog een reactie van die ex te ontlokken, de ex weigert of wegkijkt om hierin tegemoet te komen. En dan blijft het sluimeren, heel lang. Want ergens, blijft die overtuiging dat het je toekomt, die uitleg, dat gesprek. En laat je niet los. En blijft het je beheersen.

Veel achterblijvers bijten zich ook vast in die overtuiging dat zij ‘(nog steeds) recht hebben op dat gesprek, die email, dat smsje, dat ene antwoord’. Want, ja, als je zo lang met elkaar bent geweest, behóór je elkaar een afrondend gesprek te gunnen. Uit eer voor wat je samen hebt gedeeld. Je kan tenslotte niet zomaar ‘verdwijnen’ en de ander in verdriet en ongeloof achterlaten. Er blijft iets 'verwacht' worden, bijna alsof er nog steeds gewacht wordt op betaling van die openstaande rekening.

De realiteit is: ook al is iedereen een eervol einde gegund en verdient een ieder een fijn en mooi afgeronde breuk, relatie-eindes hebben niet altijd dat ‘happy end’. Het voltrekt zich niet altijd zoals beide partners zich wensen. Levensfitness is een vorm van flexibiliteit dat je, na welke klap dan ook, na de nodige rouw en noodzakelijke fases van verwerking, de situatie uiteindelijk aanvaard. Er niet (te) lang in ‘blijft hangen’.

Niet iedereen is in staat om ‘het uitmaken’ volgens de eer & fatsoensregels te doen. Je mag het verwachten en uiteraard is dat wat wij, naar partners, behoren te doen. Maar spijtig genoeg heeft niet iedereen de ballen, de moed of zelfs de zin om verantwoordelijkheid te dragen voor een eervol en eerlijke afronding van een samenzijn. It is what is it. Mensen verdwijnen soms ineens uit je leven—en daar zit je dan. Zegt veel over het kaliber Mensch, maar verandert niets aan het feit dat je daar nog steeds alleen zit.

Het is klote en gemeen en oneerlijk, maar je blijven richten op iemand die sowieso in staat is om ineens bij je weg te blijven en je geen antwoorden gunt, de kans dat je daar alle antwoorden van gaat krijgen, is zeer klein. Waarom je dan blijven richten, en daarmee alle leiding uit handen geven, aan diegene die er overduidelijk een andere visie op heeft?

Er zijn vele wegen die je dan kunt besluiten te nemen. ‘Ik kan het niet’ klinkt voor mij toch als zelfsabotage. Je mindset is sterker en stuurbaarder dan je denkt, maar je moet het willen. En deze mindset is zeker niet voor alleen maar een selectief clubje Achterblijvers weggelegd. Je kunt uiteraard besluiten om jezelf op de ex te blijven richten, met de ‘waaroms’—en hier vandaan steeds maar weer het contact blijven zoeken. Je kunt je ook vastbijten in de overtuiging dat je een afronding verdient, er recht op hebt, het jou gegeven behoort te worden—en als dit dus niet komt, blijven stagneren in je eigen ontwikkeling en voortgang. En weer terug naar ‘waarom?’.

Of je kunt ervoor kiezen om de keuze die iemand maakt, te zien als je eigen vertrekpunt.

Wat bij mij heel erg speelde, is dat het plotselinge vertrek en de weigering/onwil/onkunde van mijn ex om te communiceren, bij mij een beeldvorming liet groeien van iemand die mij niet zou kunnen helpen in mijn eigen proces. Ook niet (wellicht zelfs vooral niet) in mijn afscheids-proces. Hij verschool zich en vluchtte weg. Niet echt de aangewezen persoon om op te gaan leunen of om te zien als mijn verlosser. Maakte het meteen ook makkelijker om hem niet meer te zien als vertrouwenspersoon of deelgenoot.

Mijn vertrouwen in hem als persoon waarop ik kon bouwen had ook een flinke knak gekregen. Daarbij: ik wil ver gaan voor iemand, maar ik ga niet lopen bedelen of iemand alsjeblieft het geloof in mij wil herzien. Of ik alsjeblieft gezien of gehoord word! Ik ga iemand ook niet overtuigen om met mij samen te zijn, of om mij een gesprek of ‘wenningsfase’ te gunnen, wanneer diegene sowieso zélf de beslissing al heeft gemaakt om bij mij weg te gaan. Ik neem zulke beslissingen namelijk heel serieus.

En aanvaarden heeft ook veel te maken met het accepteren van de beslissing van die ander. Hoe bot, eerloos, respectloos, vernederend of abrupt een beslissing van een partner die bij je weggaat ook voelt: weigeren om die keuze te aanvaarden door hem/haar te blijven bestoken met berichtjes en mails en telefoontjes (die toch niet worden aangenomen), getuigt in zekere zin ook van een vorm van ‘geen respect’ voor de keuze om niet meer met je verder te willen.

Hoe vaak en op welke manier moet het je gezegd worden, voordat je eindelijk aanvaard dat de relatie voorbij is?

Deze reacie is geenzins bedoeld om mensen, die er lang overdoen om de relatiebreuk te aanvaarden, op welke manier dan ook het gevoel te geven dat er iets met hen ‘mis is’. Of dat zij het ‘verkeerd doen’. Geenzins. We hebben allen ons eigen tempo en daar heb ik geen oordeel over.

Wat ik wel bedoel te zeggen, is dat je als Achterblijver zelf bepaalt of je jezelf als ‘Stumper’ blijft zien en/of gedragen—of jezelf ziet als iemand die na een klap weer opveert, opstaat en de leiding weer terug weet te pakken.

We zijn sterker dan we onszelf soms geven…(!)