Morgen is het precies twee weken geleden dat ik thuis kwam en een briefje op het aanrecht vond. Na 4 jaar deelde hij via een briefje mee dat hij vertrokken was. Het gevoel voor mij was weg en hij wilde mij niet aan het lijntje houden, zo schreef hij. Of ik hem ook niet wilde bellen, want dit was de moeilijkste beslissing in zijn leven en hij had zelf ook tijd nodig om het te verwerken. Uiteraard stond zijn telefoon uit. Hij was nergens te vinden, niet bij familie, niet bij vrienden. Maar hij had onze hond ook meegenomen, van hem heb ik niet eens afscheid kunnen nemen!

Wat blijkt; hij heeft al heel lang een dubbelleven. Al 3/4 jaar heeft hij een vehouding met een vrouw met 2 kinderen. Bij haar zit hij nu dus ook. Hij is al tijden aan het onderhandelen voor een andere baan, een bij haar in de buurt en hij heeft ook al bekant een ander huis gekocht voor zijn 'nieuwe gezin'.

Naief misschien, maar ik heb nooit iets in de gaten gehad. Hij heeft alles tot in de puntjes geregeld van te voren. Achteraf blijkt dat hij de laatste tijd onder het mom van late vergaderingen en etentjes nachten bij haar is geweest. Of als hij hier gewoon een avond op stap ging, dan kwam zij hier heen. Je haalt jezelf hele scenario's in je hoofd. Hoe is dat dan gegaan? Hebben ze het in de auto gedaan? Zijn ze in een hotel geweest? Je twijfelt opeens aan die hele 4 jaar. In een klap is mijn hele zelfvertrouwen verdwenen.
Hoe kun je in je afscheidsbrief nou zetten dat je alleen wilt zijn om het te kunnen verwerken, terwijl je gewoon bij een ander wijf zit. Ik voel me zo ontzettend eenzaam...