D-day was niet leuk. In een moeilijke tijd acht maanden geleden had mijn vriendin, na acht jaar relatie, opeens "andere levensplannen" (inclusief reeds aanwezige bijbehorende nieuwe vriend), waar ik op een nare manier achter kwam waarna ik keihard de bons kreeg. En ze had het allemaal veel eerder moeten zien, en het was mooi geweest als ze twee jaar eerder eerlijk tegen zichzelf was geworden, en zij was ook zo vastgeroest in haar psychologische patronen en verslavingsgevoeligheid en blaaaaaaahblahblahblah, maar ze kreeg bij mij al jarenlang niet wat ze wilde en weet ik veel wat voor irrelevante bullshit.

Maar ik bleef erop ingaan, en zo werden de twee maanden daarna waren een hel van paniek, domme fouten, pijn, jalouzie, verkeerde dingen denken en zeggen, alles verschrikkelijk zwart-wit zien en alles nog veel erger maken. De drie maanden daarna werd ik niet minder verdrietig of minder gepijnigd, maar wel wat minder paniekerig. Ik heb toen bewust alle directe contact afgehouden.

Een maand of drie later nog een keer contact gehad met wat naasten van haar, wat allemaal natuurlijk weer geheel verdraaid bij haar terecht kwam, waardoor ik haar woest aan de telefoon had terwijl zij mij ook had aangegeven geen contact meer te willen. Paar keer de haak erop moeten pleuren wegens de woestheid, daarmee voor elkaar gekregen dat ze uiteindelijk de volgende dag nog een keer belde toen ze gekalmeerd was. Die volgende dag uuuuuuuren aan de telefoon gehangen. Het was een enorm pijnlijk gesprek, maar het was het eerste enigszins normale gesprek dat we sinds "d-day" hebben gehad. Daarna nog twee maanden een keer in de twee weken gebeld of zo, het werd rustiger. Geen pijnlijkheden mijden, maar toch weer een beetje rekening houden met elkaars gevoelens.

Ondertussen, 9 maanden later, is zij nog steeds met haar nieuwe vriend, en daar hoef ik niet de details van (laat stáán contact mee), wat zij respecteert. Hij ook trouwens, voor zover ik van haar hoor. Ik ben nog steeds zo single als wat; contact met andere vrouwen ben ik sowieso niet zo snel in en heb ik ook niet echt behoefte aan gehad tot nu toe. Maar we gaan ondertussen af en toe weer rustig samen wat doen, zoals een ijsje eten, even naar het bos, of zij komt bij mij eten of zo. Iedereen raadt het me af maar als je maar geen valse hoop koestert of verwachtingen wekt vind ik het eigenlijk prima zo.

Kortom, ik ben weer mezelf, zie indertussen allang de zon weer, heb ondertussen zelfs online een bijzonder leuk meisje ontmoet dat qua mindset behoorlijk bij mij lijkt te passen. Het is nog geen verliefdheid, laat staan een relatie, en we kennen elkaar pas een week of zo, maar we mailen als gekken en zijn enorm geïnteresseerd in elkaar. Ik heb dat nog niet aan mijn ex verteld; zij stimuleert me namelijk nét effe iets te veel om contact met andere vrouwen te zoeken... Ja, zou zij wel makkelijk vinden, want ze voelt zich schuldig om wat ze me allemaal heeft geflikt en hoe sneller ik een ander vind hoe makkelijker zij dat achter zich kan laten. Heeft ze zelfs hardop gezegd! Dus daar wachten we vrolijk nog even mee. Je moet toch wat voor jezelf houden... *grijns*

Dames en heren, jongens en meisjes, hier spreekt het Orakel van Amsterdam, 31 jaar oud en dus 100% levenservaren en wijs, onfeilbaar, omnisciënt en dus immer betrouwbaar ende geloofwaardig. Wat ik maar zeggen wil: geef het tijd, verbrand geen bruggen achter je, probeer je eigen lol in je eigen leven voor elkaar te krijgen, houd de dagelijkse zaken gaande en probeer EERST weer een beetje in rustig vaarwater te komen met jezelf. Denk na, sluit geen dingen uit, accepteer gevoelens, maar vooral: RUSTIG AAN! Tijd heelt een hoop wonden, en ook al blijven de littekens vaak nog veel langer, het bloeden houdt uiteindelijk op als jij ophoudt met je druk maken en je op de toekomst richt in plaats van het verleden.

Weest optimistisch!

Take care beste mensen, alles sal regkom.