Het is sinds afgelopen vrijdag 3 weken geleden dat het uit is met mijn vriendin. Ik heb goede en minder goede dagen. Het alleen zijn valt me nog steeds zwaar. Gedachten van hoop wisselen steeds meer af met gedachten dat het echt over is.

In eerste instantie hadden we afgesproken om geen contact met elkaar te zoeken. In één van mijn vorige blogs gaf ik al aan dat ik mij niet aan die belofte heb gehouden en haar toch een sms naar haar gestuurd heb. Op dat moment is zij sterk geweest en heeft niets van haar laten horen. Dat was dinsdag 8 februari. De zaterdag erop sprak ze mij aan op msn. We hebben toen even met elkaar gesproken. Tijdens het gesprek ben ik sterk geweest en heb haar verteld dat het al stukken beter met mij ging, wat niet zo was. In alles wat zij zei zag ik een sprankje hoop... Alleen al het feit dat ze contact met mij heeft gezocht, gaf mij een gevoel van hoop. Ook de woorden: "Ik mis jou", "Ik mis je lijf" heeft mij niet geholpen om haar los te laten.

Maandag(Valentijnsdag) stuurde ze mij een sms. "Een warme knuffel, hou je goed. Liefs valentijn". Het enige dat ik daar in kon zien was....... een opening, een nieuwe kans. Heb haar een zelfde soort sms terug gestuurd.

Maandagavond sprak ze me weer aan op msn. Ze vertelde dat het niet goed met haar ging. Ze was aan het eind van haar latijn. Ze kon het licht aan het eind van de tunnel niet meer zien. (Mijn ex zit in een moeilijke situatie, dat niets met mij te maken heeft). Mijn god wat wil ik er graag voor haar zijn. Op dat moment kreeg ik de indruk dat het contact niets met mij te maken had, maar met een stukje steun dat ze nodig heeft. Dit maakte mij verdrietig, omdat ik graag wilde dat het om mij ging.

Dinsdagochtend nam ze weer contact met mij op. Het ging weer beter met haar. Ze had gepraat met haar maatschappelijk werker. Ik heb haar toen om duidelijkheid gevraagd over wat ze bedoelde met de sms, de woorden die ze zei..... Ze gaf aan dat ze het gedaan had, dat ze aan mij dacht en mij een hart onder de riem wilde steken. Er kwam weer een scheur in mijn hart. Ik had er niet om gevraagd en had liever gehad dat ze dat soort dingen alleen zegt als er nog een kans is tussen ons......en niet om mij beter te laten voelen. Ik heb toen gezegd dat het toch beter is om voorlopig geen contact meer met elkaar te hebben. Ik heb haar daarna een e-mail gestuurd en zij heeft mij op hetzelfde moment een brief geschreven, waarin we beide (voorlopig) afscheid van elkaar nemen.

Zaterdagochtend heb ik toch weer geprobeerd om contact te zoeken, ze antwoordde niet. Ik heb er geen spijt van dat ik het gedaan heb, maar het is niet eerlijk van mij om contact te zoeken, terwijl ik zelf gezegd heb dat ik geen contact meer wil. Ik ga me vanaf nu harder proberen om mij eraan te houden.

Er gaat steeds een gedachte door mijn hoofd: "Ze gaat me toch wel missen en neemt dan wel weer contact met mij op". Maar is het wel zo realistisch om dat te denken? Houd ik mezelf daarmee niet voor de gek? En als ze het wel doet, wat dan? Misschien is het alleen 'vriendschappelijk' of ze is op zoek naar steun van mij. Ik ken mezelf, ik zou weer hoop krijgen, van elk teken van leven.....

Ik zal verder moeten gaan.........helaas (snik, snik, snik) zonder haar.

Een gebroken hart