vandaag is weer zo'n dag dat het niet leuk gaat worden... Ik merk wel dat ik heel slecht tegen alleen zijn kan.. Vind het niets, voel me depri! Ik mis mijn familie (ex en kids), mijn vrienden wonen 30 km verderop en hebben ook een eigen leven.. Mijn ouders heb ik niet meer..
Soms denk ik wel dat ik mijn ex terug wil om die reden.. Het niet alleen zijn.
Nu kreeg ik toevallig net een sms van haar. Onze dochter is ziek (kroepaanval) en omdat het nu 6 weken uit is, wil ik heel graag naar mijn dochter toe. Het is ook mijn dochter, ze heeft ook mij nodig..
Wat is het leven oneerlijk.. bah!

Daan