nu ik dus definitief een punt erachter heb gezegt en heb dus nu negeer,hetgene wat hij me steeds aandoet..kruipt hij,de sukkel laat zelfs zn moeder bellen.hij kan niet zonder me,zegt hij.maar ik weet als ik er nu weer aan begin dat hij me binnen een maand als "gewoon"behandelt.begrijp me niet verkeerd hij heeft me niet mishandeld,maar gaat steeds uit het niets heel gemeen en sarcastisch doen.en daar kan ik slecht tegen,is er een oorzaak oke.nu ben ik 24 en hij bijna 33 en soms heb ik het gevoel dat ik meer volwassen ben als hij.hij kan zo verdomd kinderachtig reageren op zoets stoms.Ik ben zeker ook geen lieverdje dat kan ik je ook vertellen.maar ik kan dominant een bitch en vervelend zijn,maar ik vind dat ik ook redelijk kan zijn.en zolang hij niet kan toegeven dat hij ook fouten kan maken zal een vaste relatie nooit voor hem werken,naar mijn idee.ik hou van hem echt waar en ik geloof ook dat hij van mij houd.maar allebei dominant werkt denk ik toch niet.als we uitelkaar zijn doet het pijn,ook bij hem maar.bijelkaar gaat ook maar een maandje goed,dus aan mij de keuze,wil ik een stormachtige relatie en toch bij mijn grote liefde zijn.of verder gaan en hopen dat ik ooit weer iemand vind waarvan ik zoveel kan gaan houden als van hem.dilemma,maar komt hopelijk goed!!