Het is nu al meer dan de 5e week dat ik geen persoonlijk contact meer heb met mijn ex.
Na dat het over was hebben wij contact gehouden. Spraken elkaar een paar keer in de week via msn. Hij stuurde af en toe een lief smsje en we kwamen elkaar soms tegen via uit gaan.
We bleven iedere keer bij elkaar plakken.
De liefde was er nog veel. Van beiden kanten.
Een half jaar is het zo door gegaan.
Eigenlijk heb ik nadat het uit was gelijk alle contacten moeten verbreken. Hij was diegene die mij overhaalde om contact te blijven houden, omdat hij me niet helemaal kwijt wilde uit zijn leven. Had ik mijn eigen gevoel maar gevolgd dan had het mij een hoop ellende bespaard. In dat halve jaar was ik alleen maar met hem bezig. Iedere dag. Kijken op msn, op mijn telefoon, op hyves. Hoe we weer bij elkaar konden komen.. zo dat het wel kans had op slagen. ik dacht dat dit omgekeerd ook zo zou zijn. Tenminste dat liet hij wel blijken. Ik had het allemaal voor hem.
Hij zij wel eens 'niemand heeft wat jij hebt en ik ben alleen lief voor jou en mis je als je er niet bent.
(o en van nu werkt het niet zo als relatie, te snel in alles gegaan maar misschien over een tijd wel als we rustig aan doen: zijn woorden)
Ik dacht dat hij alleen liefde met mij wilde delen, en met niemand anders.
Het initiatief kwam het meeste van uit zijn kant.

Valt dat vies tegen.
Ongeveer een week na dat wij in elkaars armen lagen had meneer waarschijnlijk iemand anders ontmoet tijdens een avondje uit en daar meteen te koop mee gestaan door foto's neer te zetten waar ze zo leuk op stonden.

Natuurlijk verwijderd van msn en gezegd het contact te willen sluiten.
(ik hoopte er ook stiekem op dat het hem iets ging doen)
Geen eens reactie.
Dat maakte me boos.

Toen heb ik een niet hele fijne sms gestuurd, echt niet.
Ik kreeg daar wel reactie op terug. Dat het niet waar is, en dat hij veel om mij geeft.

Even later een mail. Niet hele fijne dingen neer gezet, wel dat ik veel van hem hou, etc.
Je kent het. Het zijn frustraties.
Geen reactie.

Nu duidelijk. Hij heeft er weinig waarde aan gehecht.
Leuk als tijdelijke opvulling tot dat iemand anders zich aanbiedt.

Hij had het over vrienden blijven. Daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Alles of niets en niet het halve werk want dat is lang genoeg door gegaan..

Het contact is nu niet heel fijn gesloten. Maar het is gesloten en daar gaat het voor mij om.

En toch mis ik hem in mijn leven. Hoe meer de tijd verstrijkt hoe meer ik begin te merken. Hij is weg uit mijn leven, dat begin ik te voelen. Maar ik accepteer het.
Alleen hyves nog eraf.. dan is alles schoon.

En ik moet zeggen. Nu waren wij misschien niet het ideale relatie stel om dat de karakters ook nog al botsten.
Maar goed. Als er werkelijk zoveel liefde was dan had je samen kunnen vechten voor een kans van slagen. Toch?

Ik heb nu wel meer de rust. Ik weet. Het is afgesloten. Hij wilt niet meer anders had hij er wel wat ingestoken.

Nu lijk ik de harde tante, de bitch maar ik ben juist een gevoelig persoon die niet bevat hoe iemand hier zo makkelijk over kan denken.

Door met de acceptatie.. het zal even duren maar ik geloof dat het wel minder word het gevoel, gedachtes en de dromen..