Tja... Het weekend nadert.
Heb er geen zin in. Dit wordt mijn 2e weekend zonder hem. Altijd als ik een hele drukke week heb gehad met werk en me heel rusteloos voelde dan kwam hij bij me en kon ik weer heerlijk slapen en heerlijk tot rust komen. Nu hij niet meer komt voel ik me nog rustelozer. Heb deze week ook niet het gevoel gehad dat het beter ging met me.
Heb geprobeerd leuke dingen te doen. Ben bij mijn ouders op bezoek geweest en ik kon me gewoon niet toe zetten om gezellig te doen. Nog steeds niet. Doe op het werk een heel groot masker op en niemand die het werkt. En stel het "naar huis gaan" zo lang mogelijk uit. Het is voor mij nu echt een verschrikking om alleen thuis te zijn. Al die herringen in mijn huis met hem. Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Laat me gewoon een soort van wegjagen uit mijn eigen huis. Niet te geloven!! Maar wij hebben toen samen in mijn huis alles zo gemaakt. Hij heeft me helpen verhuizen.

Ik hoop echt dat dat rusteloze gevoel snel weg gaat. Ik ben al zo nerveus van mezelf. En dat ik alleen maar rust bij hem kreeg is echt erg. Bij hem vergat ik alles om me heen. Hoefde alleen maar in die mooie bruine ogen te kijken en heerlijk die rust die er toen kwam. Nu kan ik niet eens rustig op bed liggen om in slaap te komen. Moet mezelf echt moe maken om in slaap te kunnen vallen. En dan altijd dat vroege wakker worden. BAH!!!

Ik weet dat het dom is maar ik spreek hem nog bijna dagelijks. Het doet me zo goed dat ik hem wel nog van alles kan vragen. Snap alleen niet dat hij zegt dat ie zoveel van me houdt. En dat ie mijn beste vriend wil zijn. Als je een vriend van me bent dan wil je niet met mijn BESTEVRIENDIN...Of zal ik zeggen mijn ex-beste vriendin. Want zo'n goede vriendin is dat ook niet.

Ik weet dat ik oneerlijk ben door eerst nog wel contact met hem te houden maar ik kan het gewoon niet accepteren dat ik hem straks uit mijn leven ga bannen. Ze hebben nu nog niets maar als ze straks wel een relatie aan gaan wil ik hun allebei niet meer zien of spreken. Wil tot dat moment wel nog met hem kunnen praten. Het is allemaal zo verwarrend... Ik vind hem een klootzak, maarkan niet zonder hem. Mijn lichaam,verstand, hart en ziel schreeuwen om hem. Wil hem vasthouden, voelen en ruiken... Nog voor 1 keer en dan mag ie weg....

Hoop zo dat het niets wordt tussen die 2 en dat ie dan met hangende pootjes terugkomt. Dan kan ik eindelijk tegen hem zeggen dat het dan te laat is. (ookal is dat stiekempjes ABSOLUUT niet wat ik wil..)

Tja het leven gaat verder... Kan het alleen nog niet zo zonnig inzien...