Hoi ptm, ja idd, het is bij mij ook eenzijdige breuk, ik hield me aan mijn belofte, maar sinds de breuk kan en wil ik dat niet meer. Het is ongelooflijk sterk van je dat je na die breuk er nog steeds aan houdt. Dat had ik mij ook voorgenomen, nog steeds voel ik me ook zo, dat ik voor altijd alleen zou blijven, vanwege die trouw. Zolang ik dat gevoel van trouw heb zal ik ook geen nieuwe relatie aangaan, dan ben ik gewoon nog niet klaar voor. Ik kan het niet voorspellen, maar ik denk niet dat ik voor altijd alleen zal blijven, want zij verdient namelijk mijn trouw niet meer, snap je? Het is alsof een gedeelte van mij dat zegt, maar mijn binnenste nog steeds van haar houd, een gevoel dat ik ook niet kan tegenhouden, maar dat houden van is niet meer zoals vroeger, het is minder geworden. Voor haar vroegere ik heb ik een plekje in mijn hart bewaard, geparkeerd, zodat ik verder kan in mijn leven, meer ruimte overhoudt in mijn hart, dat die niet overheerst wordt door haar. Anders blijf ik hangen, dus ben ik daarom soms wat harder en realistischer voor mezelf.
Uiteraard moet jouw ziel er ook achter staan, daar ben ik helemaal mee eens, forceren heeft geen zin. Als mijn ziel er niet achter staat ben ik ook bereid om gewoon single te blijven, ik wil nu alleen dicht bij mijn hart en ziel leven, waardoor ik nu veel gelukkiger ben. Dus daarom probeer ik ook vaak naar mijn ziel te luisteren, wat die wil, het leren aanvoelen, als een interne kompas. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik heb nu zelf gelukkig het gevoel dat mijn ziel nu steeds meer ook achterstaat om verder te gaan, en ik ben daar alleen maar blij om, en dat alleen maar door mijn relativeringsvermogen, mindfulness kende ik al voor mijn huwelijk, toen het nog niet zo heette, door de kracht die ik uit mezelf heb gehaald, en de liefde voor de kinderen.
De deuken en kerven in mijn hart en ziel hebben mij ook gevormd, tot een sterker en wijzer mens, die enorm veel geleerd heeft. Door dat gevoel van verrijking en niet verlies kan ik op een mooie manier terugkijken naar mijn verleden met haar, zonder verdriet of wrok, zodat ik het mooi kan afsluiten, alsof zij overleden is. Uiteraard komen er af en toe dipjes, vooral als mijn familie net begonnen is met verwerken, maar die dipjes zijn lang niet zo pijnlijk als in het begin. Die dipjes zullen misschien wel voor een lange tijd blijven terugkomen, maar die dipjes zorgen wel ervoor dat ik maar al te goed besef dat het leven niet vanzelfsprekend is, dat geluk niet vanzelfsprekend is, dat zet me steeds weer met mijn beide benen op de grond.

Ik hoop dat je ooit dat knopje zult vinden voor jouw ziel om er wel achter te laten staan kerel, want je verdient het meer dan wie dan ook, ik heb je leren kennen als een aardige, moedige, liefdevolle, integere en hondstrouwe man, die zijn gezin nooit in de steek heeft gelaten, en liever zelf pijn heeft dan dat de kinderen en de ex dat hebben. Het wordt soms wel tijd om ook aan jezelf te denken, liever voor jezelf te zijn. Dat knopje is bij iedereen aanwezig, alleen moet je het wel kunnen en willen vinden.

Veel sterkte, liefde en wijsheid.

Mr Bean