Hoi allemaal. Ik ben nieuw als blogger hier vandaag. Wat een fijne site is dit. Ik heb hier al veel gelezen de afgelopen maanden en meegevoeld met al jullie lieve, ongelukkige, hartverscheurende verhalen over de liefde. Of het ontbreken hiervan. Nu ben ik zover dat ik zelf ook wat wil delen.

Mijn vriend deelde me in januari mee dat hij niet met me verder wilde, na een relatie van bijna 3 jaar. Ik werd op de hoogte gebracht per telefoon, op een avond. Pats, boem, out of the blue. Ik begreep eerst niet wat hij zei, wat hij bedoelde, wat hij wilde. Dacht dat ik het verkeerd had verstaan. Moest eerst nog lachen, als een of andere rare reactie van ongeloof. Maar hij zei dat het ernst was.
Ik raakte vervolgens zowat in een shock. Was totaal verbijsterd, verlamd. Alsof hij me een enorme dreun gaf ergens rond m'n hartstreek. Alsof het in je oren tuit van langdurige harde muziek. Alsof de wereld zich rond je samentrekt en niets meer bestaat, alleen jezelf op het hoekje van de bank, niet in staat je te bewegen. Alles wat lief was, en goed, en veilig, was er opeens niet meer. Wat een diepe, doffe ellende. Want een hartverscheurende, afschuwelijk snerpende pijn. Wat een holle eenzaamheid. En dan de dagen en weken en maanden die volgen. Wat een eeuwigheid van tijd met somber en doodverdrietig opstaan, je zelf je bed uitsleuren, en dan maar weer een nieuwe dag beginnen. Een nieuwe dag, waar je niet in gelooft. Waar je je niet op verheugt. Waar je bang voor bent. De wereld drie maten te groot.

Meneer, die last van bindingsangst had, die beweerde nog niet klaar te zijn voor samenwonen, die het moeilijk vond afspraken en plannen voor de toekomst te maken... Hij vond binnen 6 weken een nieuwe vriendin en trok binnen 3 maanden bij haar in. Verliefd en gelukkig, en dat deelde hij me dan ook nog even mede. Hij had volgens zijn zeggen een paar weken nadat hij het uitmaakte een paar uur gehuild en beweerde dat alles, waar hij ooit bang voor was geweest, nu niet meer bestond. Hij had het gevonden! Hij had HAAR gevonden!

De trap na kreeg ik nog even van zijn zus. Een sympatieke vrouw, waar ik zeer goed mee overweg kon, die me de hemel in prijste en regelmatig zei hoe geweldig ze het vond, dat haar broer nu juist mij had ontmoet. Ik voelde me zo welkom in haar familie en bij zijn ouders. Maar de klap: Mijn vriend wilde niet dat ik nog met zijn zus omging. En, zei ze, nu hij niet meer voor mij koos, moest zij aan de zijde van haar broer staan. Het speet haar erg, maar dat was toch het enige juiste wat ze kon doen.
Weg vriend. Weg toekomstige schoonzus en haar kinderen, die gek op me waren en me tante noemden, weg toekomstige schoonouders. Hoe moet je die pijn nog uitdrukken?

Mijn verhaal is zeker een van de zoveel miljoen. Hoeveel mensen zullen er vandaag niet diep verdriet hebben om hun verloren liefde? In die zin ben ik niet uniek. Maar voor ieder is het een nieuwe pijn, die we allemaal persoonlijk op de een of andere manier moet zien te doorstaan.
Ik voel me nog steeds zo bedonderd en bij vlagen verbijsterd. Diep verdrietig. Ik mis hem zo. Ik hield van die man. Of hij het nou wel of niet verdiende, ik hield van hem. Alles zo moeilijk te verkroppen. Dat iemand, die je zo respekteerde en waar je zo van hield, ineens er zomaar niet meer is. Alsof hij plotseling dood is, van de ene op de andere dag. Maar hij leeft nog. En met een ander, ook nog even.

Het gaat echt wel beter al met me. Maar het is een heel wiebelig evenwicht. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik voel me bijna weer terug bij af. Kom hem ook nog om de haverklap tegen, want hij woont vlak in mijn buurt. De meeste tijd zit hij nu echter bij de 'nieuwe' en al is dat een hartverscheurende gedachte...dan is hij tenminste uit mijn buurt en dat is de enige manier om eroverheen te komen: Hem NIET zien en de tijd maar te laten voortrollen...

Ik denk vaak...hoe lang duurt dit nog? Wanneer kan ik weer eens echt blij zijn... Je kunt het je gewoon niet meer voorstellen.

Nou...lang verhaal. Maar na al jullie berichten te hebben gelezen, vaak met tranen in m'n ogen en zoooo begrijpelijk allemaal...wil ik graag iets delen. Gedeelde smart is misschien niet halve smart, maar helpen doet het zeker een beetje !

Liefs van Saartje