Met woorden geprobeerd te vangen,
mijn gevoel vertaald naar zinnen.
Het was meer dan alleen verlangen,
meer dan liefde, jou te mogen beminnen.

Jij koos uiteindelijk je eigen pad,
waarop ik niet meer mee kon lopen.
Hoe anders voelde dat,
ook al bleef ik nog even hopen.

Dit alles tegen beter weten in,
en die hoop moet ik laten varen.
Uiteindelijk heeft het geen zin,
zijn het herinneringen die ik zal bewaren.

Ik koester ze, stuk voor stuk,
ook nu we niet meer samen zijn.
De prille liefde, ons geluk,
zonder verdriet, minder pijn.

Het was mooi, en voelde goed,
de momenten samen met jou.
Weet wel dat ik verder moet,
al ben jij het nog van wie ik hou.

Morgen weer een nieuwe dag,
die sneller lijken te gaan.
Toch herinner ik me nog jouw lach,
hoe ver we ook van elkander staan.

Met woorden en met zinnen,
is het gevoel niet te beschrijven.
Ik voel je nog steeds diep van binnen,
niet weten hoe lang dat zal blijven.